Rondje Afrika

Het is alweer bijna 3 maanden geleden maar voor mijn gevoel een jaar.
Alles is anders maar dan ook echt alles. Ik heb mijn werk en kamer in Johannesburg opgezegd, mijn auto verhuurd en ben vertrokken. Zondag 28 juni was de grote dag dat Liesbeth en ik op een overvol OR Tambo airport stonden. Met tranen in m’n ogen stapte ik de boeing 767 van Egypt air in met een vliegreis van 8 uur in het vooruitschiet naar Egypte.
Egypte, wat een overgang. Van hartje winter naar hartje zomer, zoveel mensen, zoveel geuren, kleuren en moskees.
In Cairo ontmoetten we Bart, een vriend van mij uit Nederland, die de mogelijkheid had aangegrepen om vanuit Nederland naar Cairo te komen.

Wat een belevenis om nu eens met eigen ogen de piramides van Gizeh te bezichtigen in het vroege ochtendlicht en daarnaast de welbekende sfinx en grafkelders vol met hiërogliefen. Onvoorstelbaar dat de Egyptenaren al ruim 4000 jaar geleden in staat waren dergelijke bouwwerken te realiseren.
Al vrij snel boekten we een busticket naar Hurghada aan de Rode Zee. Een (toeristische) stad opgetrokken in de woestijn in de afgelopen 10 jaar. Desalniettemin een fijne plek om te vertoeven.
Hoogtepunt van het verblijf daar was zonder twijfel een duik tot 9 meter diepte in de Rode zee waar ik koraal en vissen in alle mogelijke kleuren en vormen aanschouwde.
Ook boekten we een zogenaamde dessert-safari. Dit houdt in dat je met een 4 x 4 jeep zo’n 30 km de woestijn in gaat en daar een nomadenkamp bezoekt. Daarnaast reden we een uurtje op een quadbike en kameel en werd daar gegeten. Erg indrukwekkend om op zo’n desolate plek te zijn waar nog geen grasspriet groeit, daarentegen jammer dat het toeristische gehalte van de tour nogal hoog was. Aangezien ik na de 12 daagse vakantie in Egypte naar Nederland zou vertrekken (waar ik ondertussen alweer ruim een jaar niet geweest was) en zojuist Zuid Afrika had verlaten waar ik een compleet bestaan achter me liet, gingen er verschillende emoties door me heen.
Enerzijds verlangen om gemiste familie en vrienden weer in mijn armen te sluiten, anderzijds het ongemakkelijke gevoel dat ook ontstaat na lang weg zijn uit het moederland. Tot slot de pijn van het afsluiten van een bewogen hoofdstuk in mijn leven.
Toen het moment dan eindelijk daar was bleken pa en ma met een zelf geverfd spandoek op Schiphol te staan. Voor mij een ware blijk van liefde en gemis.

Ondertussen zijn we ruim 3 weken verder. Terugkomen en aanpassen aan de gang van zaken in Nederland ging vrijwel als vanzelf na het omzetten van het welbekende knopje. Toch knaagt er diep van binnen een vaag gevoel dat ik hier niet echt meer hoor. Het leven is hier absoluut heel goed en met redelijk weinig inspanning kun je hier een baan, huis en bestaan opbouwen. Wat ik mis is de intensiteit die ik zo vaak in Afrika heb ervaren. De intensiteit van het leven, het “echte” bikkelharde leven.

In mijn vorige update beschreef ik nog uitgebreid mijn plannen om door Kenia en Uganda te gaan backpacken. De plannen zijn ondertussen drastisch gewijzigd.
Niet lang voor mijn vertrek uit Zuid Afrika sprak ik een oude studievriend via de chatfunctie van facebook op het internet. Hij is Ghanees, maar al sinds zijn vroege kindertijd woonachtig in Nederland. Hij maakte mij er op attent dat de kamer van koophandel tussen Nederland en Ghana op zoek is naar een nieuwe project manager.
Dit is een klein initiatief opgezet door Nederlandse bedrijven in Ghana dat als doel heeft om de handelsbanden tussen Nederland en Ghana te versterken en daarnaast culturele uitwisseling te stimuleren. Dezelfde avond nog heb ik een zeer uitgebreide sollicitatie/motivatiebrief uitgestuurd.
Binnen enkele dagen begon het balletje te gaan rollen en vond er een telefonisch sollicitatiegesprek plaats en werd mij bevestigd dat ik de functie per 1 sept. mag gaan vervullen.
Kortom, op 24 augustus vlieg ik naar Ghana waar ik in een appartementje in de hoofdstad Accra zal gaan wonen en zal va 1 sept bij de kamer van koophandel ga werken. Ondertussen heb ik de persoon die de functie voor mij vervuld heeft ontmoet en degene die een en ander coördineert. Beiden waren voor vakantie in Nederland en kon ik twee weken terug zodoende in Utrecht ontmoeten. De functie blijkt erg breed en vereist veel eigen initiatief.

Het is toch wel weer een flinke duik in het diepe en de spanning slaat op sommige momenten toe.
Anderzijds lijkt alles zo mooi in elkaar te passen en is dit een kans die ik niet wil laten liggen.
Om de druk nog wat meer op te voeren (of misschien juist afleiding te vinden) werk ik gedurende mijn verblijf in Nederland bij zwembad de Meerkamp in Amstelveen als toezichthouder (mijn oude bijbaantje). Ik had dit al geregeld voordat de Ghana-job uit de lucht kwam vallen en zal mij zodoende aan deze verplichting moeten houden. Het is wel druk, op sommige mensen wat te druk, anderzijds wel een goede afleiding en een extra spaarcentje voor straks.

Samengevat heb ik een bewogen tijd achter de rug en wachten de nodige uitdagingen mij in de komende maanden. De spanning slaat soms flink toe maar wel voel ik dat ik leef en de juiste beslissingen neem. Uiteindelijk gaat het erom naar de innerlijke stem te blijven luisteren die je telkens weer naar een volgend avontuur leidt.