Terug in Zuid Afrika

Terug in Zuid Afrika, het land dat mij al sinds 2005 in de greep heeft.
Na een jaar weg geweest te zijn geweest, arriveer ik halverwege het WK in een bijna niet te herkennen Johannesburg. Wat een atmosfeer, zo internationaal, zo open en vrij. Plotseling lopen er overal blanke mensen over straat in Johannesburg met boodschappentasjes, iets dat ik nooit eerder zag.
Op de middag van de grote finale zit ik in het achtertuintje van een appartementje in Sandton, de rijkste wijk van Johannesburg. Overal cirkelen de helikopters en klinken sirenes van VIP escortes. Op het ondertussen zo bekende Nelson Mandela plein om de hoek verzamelen zich de ingevlogen Nederland supporters met complete in oranje gehulde fanfare band.
Cameraploegen vanuit elke uithoek van de wereld zenden deze beelden live de wereld rond. (er staat overigens nog een leuk filmpje van mij online voor de Argentijnse tv: http://www.canchallena.com/videos/15639-espana-ya-le-gano-a-holanda)

Ik krijg een heel speciaal gevoel over me en voel me voor even in het centrum van de wereld. Het is ronduit fantastisch om Zuid Afrika voor even op z’n allermooist te mogen ervaren, zo gastvrij, zo internationaal maar bovenal zo verschrikkelijk trots. Trots op haar eigen kunnen, trots op de internationale aandacht. Na het verlies van Bafana Bafana gaan de Zuid Afrikanen gehuld in Brazilië shirts, later worden deze verruild voor Nederlandse en Spaanse sjaaltjes en petjes. De Zuid Afrikanen willen “erbij” horen, dit is immers hun evenement. Ze willen dansen en feesten op de overwinning, welk land deze binnenhaalt hindert niet.

Dan is de grote avond aangebroken, het alles of niets moment voor Nederland.
Op een plein vol met oranje en rood support ik mijn land. De blik van de zo gerespecteerde en stokoude Mandela, alias Madiba die in een golfkarretje over het gras van dat mega stadion wordt gereden brengt tranen in mijn ogen.
Dan komt die nederlaag die voelt als een mokerslag. Met vele tequila’s verlengen we de verdoving waardoor het echte besef pas de volgende morgen doordringt. Het is over, het is voorbij. De nederlaag smaakt bitter.
Er waait een ijzig koude wind over Johannesburg met die zo typerende diepblauwe lucht.
Ook Zuid Afrika verkeert in een roes. Het hoogtepunt is geweest. Zes jaar lang draait alles om “2010”. De wereld is weer vertrokken. Geen geruis meer van helikopters of loeiende sirenes, alleen een diepe zondagmiddag rust.

Ik raap mezelf bijeen. Ik maak de balans op van een bewogen tijd en een evenement waar ik onderdeel van heb uitgemaakt. Omringt door verslagen Nederland fans en grijnzende Spanjaarden zittend in een internet café vult mijn hart zich met positiviteit en trots.
Trots op mijn land en die fantastische prestatie van ons elftal, trots op dit stukje vreemde Afrika en haar mensen, het land dat zich werkelijk heeft laten zien als de regenboog natie.

(geschreven dag na WK finale)