Namibië

Na mijn uitgebreide verslag van de Mandela dag in Zuid Afrika op 18 juli is er weer een hoop gebeurd hier op het zuidelijk halfrond.
Ondertussen heb ik een baan kunnen vinden in Johannesburg bij de Southern-African Netherlands Chamber of Commerce, kortweg SANEC, als project manager. Ik zal medio september met deze baan beginnen. Het werk dat ik zal gaan doen is vrijwel gelijk aan het werk dat ik in Ghana heb gedaan in het afgelopen jaar, echter is deze organisatie vele malen groter en professioneler. SANEC heeft kantoren in zowel Johannesburg als Den Haag en is met een totale mankracht van zo'n 12 medewerkers de nummer 1 organisatie wat betreft handelsbetrekkingen tussen Nederland en Zuid Afrika. Voor mij een uitdagende baan en een mogelijkheid veel van Zuid Afrika te leren en contacten op te doen.
Het rondkrijgen van de werkvergunning voor deze baan bleek nog een behoorlijke dagtaak, maar gelukkig heb ik dit voor mijn vertrek uit Zuid Afrika rond weten te krijgen.
Ondertussen verblijf ik alweer ruim een week in Nambië, het buurland van Zuid Afrika.
Na Mongolië is Namibië het dunstbevolkste land te wereld met maar gemiddeld 2 inwoners per vierkante kilometer, in vergelijking met zo'n 1000 inwoners per vierkante kilometer in Nederland. Kortom, een land met oneindig veel ruimte.
Mijn basis heb ik opgezet in Windhoek, de hoofstad van het land (met nog steeds maar zo'n 60.000 inwoners). Hier verblijf ik momenteel in een backpackers hostel. Al snel wist ik hier vrienden te maken en gezamelijk met 2 anderen een auto te huren voor een driedaagse tour richting de beroemde rode duinen van Namibie, ook wel bekend als Sossusvlei. De eindeloze landschappen onderweg waren al adembenemend. Vaak reden we urenlang door maanlandschappen zonder zelfs maar 1 auto of enige bebouwing tegen te komen. Maar het aanschouwen van een prachtige zonsopkomst in de beroemde rode duinen was toch wel een hoogtepunt. Een langschap van rode duinen tot zo'n 160 meter perfect gevormd door de wind en beklimbaar tot de top is wat je je hierbij voor moet stellen. Wij gingen voor de hoogste duin en onderaan deze duin bevindt zich een opgedroogd zoutmeer, met een dikke witte zoutkorst. het contrast van duinen en felwitte zoutkorst was adembenemend.
Na een zeer vermoeiende klim van ruim een uur naar de top van de hoogste duin renden we naar beneden. De duinen zijn immers gevormd uit zand en zodoende is het mogelijk met hoge snelheid naar beneden te rennen zonder het gevaar naar beneden te rollen. Beneden aangekomen loop je zo de zoutpan in waar nog vele dode bomen uitstaken, een bizar aanzicht. Met temperaturen van zo'n 38 graden beneden in tegenstelling tot nabij het vriespunt s' nachts in de tent konden we ons ontdoen van de vele lagen kleding die we nog zo hard nodig hadden vroeg in de ochtend. Al met al een fantastische ervaring om dit wonder van de natuur te aanschouwen.
Dezelfde middag vervolgden we onze weg alweer richting kust, echter arriveerde de zonsondergang al spoedig en al rijdend over ongeasfalteerde grindwegen en kuddes zebra's overrennend besloten we onze weg pas weer na zonsopkomst te vervolgen. Zodoende reden we de auto een 100 meter het veld in en zetten ons tentje hier op. De hoeveelheid sterren was werkelijk onvoorstelbaar en het gevoel wild te kamperen zo'n 100 km verwijderd van de dichtsbijzijnde vorm van beschaving gaf een magisch gevoel. In de ochtend vervolgden we onze weg dwars door de oudste woestijn ter wereld, de Namib woestijn. De Namib woestijn vormt een strook van zo'n 150 km en loopt direct door in het strand aan de westkust.
Wederom ervaarden we bizarre temperatuurschommelingen aangezien de kuststrook gehuld bleek te zijn in een dikke laag mist afkomstig van de ijzig koude golfstroom van de Atlantische oceaan. Hadden we de vorige dag nog dagtemperaturen van zo'n 38 graden, nu kwam de dagtemperatuur niet boven de 12 graden uit en al lopend op het strand gehuld in trui en dikke winterjas was het met een harde wind compleet winter.
Het kusstadje Swakopmund waar we verbleven is in elk opzicht Duits. De winkels, het aanzicht en de voertaal. Namibië is tot de begin 20e eeuw een Duitse kolonie geweest en die invloed is nog duidelijk zichtbaar.
Na aankomst in Windhoek de volgende dag werd de volgende trip alweer gepland. Dit keer met werd ik vergezeld door Soon, een Koreaanse die bezig is met een reis rond de wereld.
Enige tijd geleden ben ik in Johannesburg in contact geraakt met Pete, een Zuid Afrikaan die bevriend is met een Bushmen stam in het oosten van Namibië. De Bushmen, ook wel bekend als de San staat bekend om de zeer ingewikkelde "klik taal" en wordt op een komische manier belicht in de film "The Gods must be crazy" waarin een cola flesje wordt gevonden door de bushmen en tot allerlei ontwrichingen zorgt binnen de stam. De San waren de eerste mensen die Zuidelijk Afrika bewoonden totdat de overige stammen vanuit het noorden arriveerden pas zo'n 1000 jaar geleden. Er gaan zelfs verhalen op dat de San de eerste mensen op aarde zouden zijn geweest en zodoende de oudste cultuur hebben.
Ik en Soon besloten deze stam te bezoeken en dit al liftend en per openbaar vervoer te gaan doen en waren al spoedig onderweg richting de Kalahari woestijn, zo'n 500 km verwijderd van de hoofstad Windhoek.
Aangekomen in de Kalahari merkten we al snel dat de afstanden enorm zijn en het verkeer over de slechte ongeasfalteerde wegen zeer beperkt. Achterin de laadbak van een pickup truck bereikten we het stadje Aranor waar we maar besloten de nacht door te brengen. Aangezien het enige hotelletje in dit stadje nogal prijzig bleek te zijn probeerden we een alternatief te vinden en al snel ontmoetten we Hernhutt, een vriendelijke kleurling van onze leeftijd die ons uitnodigde om in zijn huis te komen slapen. Hij had hier immers 2 extra bedden staan en kon het buitenlandse gezelschap wel waarderen.
Al spoedig werden we meegenomen naar de buren, een tweetal eenzame blanke alcoholisten die ons eten en drank aanboden. Een drietal kleurling meisjes maakten de avond uiteindelijk tot een succes samen al dansend op de Afrikaner ookwel Boeren muziek. De volgende dag probeerden we nog op eigen kracht naar het volgende stadje Aminuis te liften maar na 3 uur staand in de brandende zon langs een weg en geen enkel voertuig passerend besloten we maar iemand te betalen om ons naar het andere gehucht te brengen. Daar uiteindelijk aangekomen werden we opgehaald door het stamhoofd van de San stam in een 4x4 truck en naar het dorp gebracht.
De dagen die we hebben doorgebracht met deze stam waren werkelijk fantastisch. Wat een prachtige mensen, zo puur en oorspronkelijk en een fascinerende taal. De familie leeft op een stuk grond, toegekend door de overheid van zo'n 10x10 km en probeert zichzelf met minimale middelen in leven te houden. In de 3 dagen die ik hier doorbracht was het soms echt honger lijden met 1 of 2 stukjes brood per dag of een klein kommetje maispap. Op de tweede dag slachtte men een koe die dood in het veld was gevonden echter bleek het vlees in verregaande staat van ontbinding te verkeren en te krioelen van de witte maden. Toch hing men het vlees deels te drogen en werd het andere deel gekookt. Uiteraard besloot ik niet mee te delen in deze vleesrijkdom. Mijn reisgezel Soon bleek lerares te zijn geweest in Zuid Korea en organiseerde dagelijks spelletjes en zang en dans met de vele kindertjes die hier rondrenden. Ik werd door Soon benoemd tot gymleraar en organiseerde voetbal wedstrijdjes met doelpalen geimproviseerd uit colaflesjes (deze flesjes ontketende geen ontwrichtingen binnen de stam zoals in de film).
Vooral de verhalen van de ouderen van de stam waren fascinerend. Zo vertelde een van de oudere dames dat de stam in haar jeugd nog een nomadisch bestaan leefde en elke druppel water uit gestampte vruchten werd opgevangen en mensen vaak letterlijk doodgingen van de dorst.
Tegenwoordig leeft men op 1 plek en is er een pomp aanwezig voor water en is de levensstandaard enorm verbeterd.
Toch viel me het leven in deze commune niet altijd mee: het dagelijks honger lijden, geisoleerdheid en de ijzig koude nachten buitenslapend.
Ook het transport terug naar Windhoek bleek wederom een groot probleem aangezien het dorpje zo'n 8 km van de dichtbijzijnde weg verwijderd bleek, waar vervolgens ook maar 1 keer per dag een auto langs komt. Uiteindelijk na letterlijk een halve dag wachten bleek een man uit de buurt bereid ons voor een aanzienlijk bedrag naar het dichtbijzijnde dorp te willen brengen waar we een volgende lift konden vinden.
Ondertussen ben ik weer terug in Windhoek waar ik mijn laatste dag zal doorbrengen. Windhoek is een net, ontwikkeld stadje in Europese stijl. Al met al kan ik concluderen dat Namibië voor mij een van de mooiste landen is die ik ooit heb bereisd en de mensen onvoorstelbaar gastvrij en hartelijk zijn.

Na Namibië reis ik op donderdag door naar Ghana waar ik 6 dagen zal verblijven voordat ik doorvlieg naar Nederland.
Daar zal ik uiteindelijk de eerste 2 weken van september doorbrengen. Ik zie er naar uit jullie allemaal weer te zien.

Groeten Hans