Tim in Afrika

Beste mensen,
Het is alweer even geleden en ik heb weer stof voor een nieuwe update.
Februari is snel voorbij gevlogen. Ik kan me weinig hoogtepunten herinneren.
Op 7 maart landde Tim, vriend uit Holland, op Zuid Afrikaanse bodem voor een vakantie van 2,5 week. Het was erg goed hem weer te zien, eigenlijk als vanouds direct. Mooi om te zien dat mijn bijna 1,5 jaar wegzijn geen schade aanricht aan een goede vriendschap. Helaas moest ik de vrijdag dat Tim aankwam werken, waardoor Tim ruim de tijd had om verloren slaap in te halen en direct ‘s avonds zijn eerste echte Afrikaanse onweersstorm tegemoet kon zien.
Ik introduceerde Tim ‘s avonds direct in het uitgaansleven van Melville. Hij had veel aandacht van de locals.
De volgende ochtend eerst goed uitgeslapen en toen snel spullen ingepakt. Rond een uur of 1 vertrokken we richting de Drakensbergen een reis van maar 3,5 uur. We kwamen daar al spoedig aan en aanschouwden de majestueuze bergen bij een oogverblindende zonsondergang. Al snel hadden we ons tentje opgezet en genoten we van de gezelligheid in de bar-area van onze lodge. Ik was er al eerder geweest 3 jaar geleden maar in de tussentijd was er een hoop verbeterd. De volgende dag reden we naar een gebied genaamd Monks Cowl en deden daar een korte berghike en bekeken een waterval. De volgende dag echter kwamen we er een stuk minder gemakkelijk vanaf. We namen deel aan een hike o.b.v. een gids naar de top van de Amphitheatre, een berg van 3100 meter, een 7 uur durende hike. ’s Ochtends waren de weersomstandigheden fantastisch, een heerlijk temperatuurtje onder een strakblauwe hemel echter na niet al te lange tijd ontstonden er dreigende diepgrijze wolken en toen we de top bereikt hadden moest er haast gemaakt worden. Nog even snel liepen we langs de op 1 na hoogste waterval ter wereld van 1000 meter vrije val. Een indrukwekkend gezicht. Toen we rond een uur of 5 ‘smiddags het busje bereikten dat ons vanaf 2500 meter terug naar de lodge bracht barstte de langverwachte onweersstorm in alle hevigheid los. Ik had er niet aan moeten denken om daar doorheen te moeten hebben gelopen, bij gebrek aan regenkleding. Terug bij de lodge kwam ik John en Hennie tegen, een gepensioneerd Nederlands echtpaar waar ik nog een maandje bij heb gewoond. Ze hebben een appartementje dat ze verhuren aan Nederlanders/Belgen. Koen woont op het moment daar. De volgende dag trokken we verder. Ik had gepland op een plek in de Eastern Cape (provincie) uit te komen en dacht aan 7 uur rijden wel genoeg te hebben.
Echter bleken we onderweg weer de ene na de andere onweersstorm over ons heen te krijgen en kon er op bepaalde delen niet harder dan 50 gereden worden. Daar kwam nog bovenop dat we een ongeluk kregen. Tim zat achter het stuur en plotseling komt er een auto vol onze weghelft opgereden. Tim zag geen andere optie dan af te remmen en van de weg af te draaien. Echter zelfs nu nog raakte de auto ons aan de zijkant. Hij beweerde in de slip terecht te zijn gekomen. Gelukkig geen letsel en schade aan onze kant. We bleken het niet te gaan halen naar de lodge waardoor we me maar besloten in Umthata te overnachten. Umthata schijnt een van de gevaarlijkste steden van het land te zijn. Echter vonden we in ons boekje een guesthouse even buiten de drukte van de stad. Daar aangekomen bleek zoals te verwachten was alles volgeboekt te zijn. Maar zoals ik al vaker heb ondervonden moet je in zo’n situatie nooit opgeven. Daarom vroeg ik naar de manager, een blanke vrouw van achter in de vijftig.
Ze zag in ons haar zonen en na alle ellende nog een beetje te hebben aangedikt mochten we wel in haar tuintje kamperen en tegen een spotprijsje bij haar komen eten.
In de bar hing een Zuid Afrikaan die voor werkredenen in het guesthouse verbleef en deze bood ons het ene na het andere biertje aan. Toen hij ons met ons tentje aan zag komen bood hij aan bij hem in zijn caravan te komen slapen. Hij had daar toch nog 2 bedjes vrij. Goed geslapen en bovendien er ook nog eens niets voor hoeven betalen. De volgende morgen konden we eindelijk onze weg vervolgen naar Bulungula, onze eindbestemming. Bulungula is een ecologische backpackers aan de kust direct naast een riviermond. Het duurde nog zeker 4 uur om er te komen hoewel de afstand hemelsbreed waarschijnlijk niet meer dan 50 kilometer was. We reden 3 uur lang een zandweg af, met soms wel metersgrote waterplassen of rotsige stukjes steil naar beneden. In het gebied wonen de Xhosa’s, een stam die voornamelijk in de Kaap voorkomt. Deze mensen wonen hier nog heel primitief in kleien hutjes met rieten daken, zonder electriciteit, kippen en schapen overal rondlopend. Aan het eind van de tocht hadden we toch wel wat lamme armen van het zwaaien naar iedereen op en om de weg.
We bleken de auto achter te moeten laten bij een “shop”. Hier moet je je bij voorstellen een hokje met wat houten planken aan de muur waar een tiental producten oplagen.
We lieten de auto achter op een modderveldje tussen de schapen en kippen en moesten de laatste 3,5 kilometer lopen naar de lodge. Zoals altijd in Afrika was er wel iemand bereid om ons er heen te begeleiden voor een kleine fooi. Uiteindelijk na weer zo’n driekwartier lopen de lodge bereikt. Hier stond meteen iemand klaar om ons alles uit te leggen. Het toilet bleek niet doorgespoeld te kunnen worden, maar alle uitwerpselen werden in een grote ton onder de wc pot opgevangen en na het doen van de behoefte moesten er 2 kopjes met zaagsel er bovenop gegooid te worden om daarmee het rottingsproces te bevorderen. In het begin was het even wennen aan de stank maar dat wende snel. Toen ons werd uitgelegd hoe de douche werkt had ik eerst zoiets van wat moet er nou aan een douche uitgelegd worden. Maar ook de douche had z’n uitleg nodig. Het water was afkomstig uit grote regentonnen waarin het regenwater werd opgevangen. Vervolgens moest er onderin een grote pijp paraffine worden gegoten wat je vervolgens met een lont aan moest steken. De brandende paraffine warmde het water dat door een pijp erboven werd geleid op waardoor je voor maar liefst 7 minuten warm water had om te douchen. Heel inventief allemaal. Ook electriciteit was niet aanwezig in deze uithoek maar werd opgewekt door een 6 tal zonnepanelen op het dak en een windmolentje.
Er was echter alleen electriciteit in de huiskamer/bar waardoor wij ‘savonds in ons slaaphutje met kaarsen aan de gang moesten. We hebben ons nog opgegeven voor een tour met een zogenaamde herbalist, een stamlid dat de heelzame werking van planten en bomen in het bos kent. We liepen uren door het bos en bij elke boom sneed deze man een stukje van de schors en hield een heel verhaal (in het Xhosa) wat een ander mannetje vervolgens weer voor ons in het engels vertaalde. Aan het eind van de tour bezochten we nog het hutje van de herbalist waar hij allerlei gedroogde planten en boomschors hield. Op verzoek maakte hij voor ons medicijnen door allerlei goedjes te malen en te mengen. Al met al hebben we een geweldige tijd in Bulungula gehad. Er heerste een hele harmonieuze sfeer en iedereen kon met iedereen overweg. Als je wat wilde drinken in de bar mocht je het zelf pakken en op een papiertje opschrijven. Bovendien was alles er spotgoedkoop. Het blijkt dat de blanke Zuid Afrikaan voor slechts 60 % eigenaar is van de lodge en de overige 40 % in handen is van de lokale bevolking. Het mooie hiervan is dat de lokale bevolking meedeelt in de winst en niet een handje ophoudt bij de eigenaar, wat je bijvoorbeeld wel ziet in de lodge in Lesotho waar ik laatst geweest ben. Bij deze laatste lodge merk je dat mensen sneller geneigd zijn tot bedelen. Maar van dit alles was bij Bulungula totaal geen sprake. De lokale bevolking organiseert allerlei tours door hun dorp/bos zowel lopend als per paard voor zeer redelijke prijzen. Ik zie hierin een win – win situatie. De blanke (mede) eigenaar van de lodge doet het volgens mij niet zozeer voor de winst maar eerder vanuit een humanitair oogpunt. Op het dak van de lodge staat een grote satelietschotel waarmee een internetverbinding tot stand wordt gebracht. De vrouw van de eigenaar handelt namelijk professioneel in aandelen. Toch erg mooi om te zien hoe deze mensen hun droom weten te leven en deze vrouw vanaf zo’n plek haar werk kan blijven doen. Erg inspirerend en voor mij een droom om ooit ook zoiets op te kunnen zetten of in betrokken te zijn. Het mooie aan dit initiatief vind ik dat alles lijkt te kloppen en iedereen baat heeft bij de situatie. Toch zie je niet dat het gebied wordt overspoeld met toeristische vervuiling en de bevolking haar traditionele identiteit kwijtraakt. In tegendeel, de toerist die hier komt vind het prachtig om te zien hoe men er leeft. Het is ook eigenlijk voor het eerst dat ik ergens ben en het gevoel heb dat iets “echt” is. Als voorbeeld de tour door het bos met de herbalist voor een spotprijsje van nog geen 3 euro voor een urenlange tocht. Ook merkte je dat de herbalist echt een functie vervulde in de community en hij onderweg constant werd aangesproken door dorpsbewoners voor advies bij hun kwaaltjes. Ik heb vaak culturele dorpen bezocht, maar dit waren altijd meer toeristische trekpleisters waar een toneelstukje werd opgevoerd en je een idee kreeg van hoe het vroeger ging, echter in Bulungula had ik dit gevoel totaal niet en was alles dat we deden en zagen puur en oorspronkelijk.
Naast het ontvangen van toeristen worden en ook allerlei projecten gedraaid in het gebied met hulp van buitenlandse organisaties/individuen. Zo zal er binnenkort een school gebouwd worden.

Helaas ging de tijd in Bulungula veel te snel voorbij. Ik zou er graag nog eens naartoe gaan, dan voor langere tijd, mogelijk als vrijwilliger.
Tim en ik reden de 3 uur durende zandweggetjes weer af met als gevolg wederom lamme polsen. De lokale bevolking kwam echt naar buiten uit de hutjes om naar ons te zwaaien en als zovaak in Afrika groepjes kinderen met prachtige brede glimlachen die je tegemoet rennen. Een stukje verder zette ik Tim af bij een tankstation. Het was echt even een shock om te wennen aan alle Westerse luxe. Tim die reed met een busje naar Port Elizabeth om vanaf daar door te vliegen naar Kaapstad. Helaas moest ik weer naar huis vanwege werk. De terugtocht die ik in m’n eentje reed duurde toch iets langer dan verwacht. In totaal zo’n 16 uur. Ik overnachte in Bloemfontein een Afrikaans bolwerk. ’s Avonds in een restaurantje kon ik ook alleen maar in het Afrikaans worden aangesproken, engels spreken ze niet. Toch ietwat opgelucht verliet ik de volgende dag Bloemfontein weer, het was me veel te conservatief en Afrikaans na de dagen in Bulungula.

Tim is nog een paar dagen zonder mij naar Kaapstad geweest en heeft daar de tijd van z’n leven gehad. Ikzelf moest helaas weer terug naar Jo’burg om te werken.
Op donderdag kwam hij weer terug in Jo’burg. Op vrijdag moest ik ook weer werken maar ik heb Tim naar wildpark Pilanesberg gestuurd samen met een andere vriend van mij hier, Benjamin. Helaas hebben ze niet zo heel veel wild gespot. In het weekend Tim nog van alles en nog wat laten zien in en om Jo’burg. Zondagavond hem teruggebracht naar het vliegveld.
Vreemd om hem maandagochtend alweer te spreken aan de telefoon terwijl hij bij m’n ouders op de bank zat.
Nu ben ik ziek. Ben van de week naar de dokter geweest en die heeft geconstateerd dat ik tick bite fever heb, een infectie die veroorzaakt wordt door een tekenbeet. Ik ben op het moment goed ziek maar heb pillen gekregen, hopen dat die snel aanslaan. Tim heeft hetzelfde, maar die is er wat sneller bij waardoor er minder ziekteverschijnselen zijn.
Dat was alles wel dat ik kwijt wil op het moment. Groeten vanuit een zonnig Zuid Afrika.