Bungy/swing Mpumalanga, Graskop Sabie 1200 km

Lieve familie, vrienden en kennissen, ex-collega’s

Hier eindelijk weer eens een update van mij over mijn belevenissen in het verre Afrika. De klok tikt rustig verder en ik zit hier ondertussen alweer bijna 5 maanden.
De tijd is voorbij gevlogen en ik kan het nog steeds bijna niet geloven.
Ik heb het hier nog steeds ontzettend naar mijn zin. Het is geweldig om je droom te kunnen leven, alleen niet altijd even gemakkelijk, het leven is hier helaas niet zo gemakkelijk. Ik heb weer de nodig avonturen beleefd de laatste weken.

Een week of 3 geleden ben ik samen met mijn ex-collega Benjamin naar Mpumalanga geweest een provincie naar het oosten en ben daar vlak bij het Krugerpark geweest. Er is daar een bergachtig gebied vol met bos en adventure.
We hadden een lang weekend opgenomen en vertrokken zaterdagochtend. We kwamen daar ’s avonds aan en sliepen in de adventure backpackers van Sabie.
Voordat we aankwamen hebben we nog snel even God’s window bezocht, het mooiste uitkijkpunt van Zuid Afrika en ook de rainforest die er lag. Echt gaaf allemaal van die tropische plantjes en lianen. Echt supergezellig daar, we sliepen in een gezamenlijke dorm room met een Zwitser, een Duitser en een Zuid Afrikaanse.
’s Avonds zaten we bij het kampvuur met alle andere backpackers en dronken de nodige windhoekjes (Namibisch bier).
De volgende ochtend vonden we het toch wel nodig om de big swing te gaan doen, een soort van bungyjump alleen dan met een touw ipv een elastiek. De hoogste swing ter wereld. Een grote zwaai onderaan moet de klap opvangen. Kortom de volgende dag in de auto gestapt en door de bossen naar Graskop gereden zo’n 25 km verderop.
Daar eerst een tijdje gekeken naar de swing. Het idee is dat je van een plateautje afspringt, 85 meter naar beneden valt en dan doorzwaait aan een touw. Het is bij een gigantische waterval. We betaalden en mochten gaan wachten in de rij. Eerst deden we een soort kabelbaantje, dat zat ook bij de prijs in over het ravijn naar de overkant en terug. Toen werd het serieus en waren wij aan de beurt om te gaan springen. Eerst ging Benjamin. We waren echt zo verschrikkelijk nerveus en toen ik Benjamin schreeuwend naar beneden zag gaan begon ik pas echt bang te worden. Toen was ik aan de beurt en moest op het randje gaan staan. De master vroeg me hem aan te kijken. Mijn hart zat in mn keel en toen zij hij dat ik naar achteren mocht gaan hangen en dat hij zou gaan aftellen. Bij 2 hield ik het niet meer en liet me gaan. De val duurde 2 seconden. 2 seconden totaal los van de aarde en vallen en vallen. Toen trokken de touwen stevig aan en zwaaide ik luidschreeuwend door het ravijn. Het gevoel is onbeschrijflijk. Beneden aankomend stond Benjamin nog flink te trillen en gaven we elkaar een big five. Toen mochten we weer via allemaal kleine trappetjes, dwars door de jungle naar boven klimmen. Daar aangekomen kregen we ons certificaat. Helemaal voldaan besloten we nog even toeristisch te gaan doen en Pilgrim’s Rest te bezoeken een oud mijnwerkersstadje nog helemaal in de oude stijl. Wel leuk om te zien, van die oude kleine mijnwerkershuisjes maar wel erg toeristisch. We beklommen nog een berg en reden toen terug naar onze lodge. Die avond weer supergezellig kampvuur. Het was wel erg koud dus zat ik aan het eind van de avond half in het kampvuur.
De volgende dag was het koninginnedag hoewel daar niets van te merken was behalve het oranje T-shirt van Benjamin en zijn nog met Jessy en Benjamin gaan hiken door de rough nature.
Jessy is een Zuid Afrikaanse. Ze was gestopt met haar baan en besloot even een paar maandjes weg te gaan. Ze had alles dat ze bezit in haar auto geladen.
In dat gebied zijn er tientallen watervallen dus besloten we er een paar te gaan spotten. We liepen uren en hadden ons een beetje vergist in de afstanden en kwamen uiteindelijk bij de eerste waterval aan. Een prachtige waterval van 30 meter hoog.
Terug had ik niet zo’n zin meer om te gaan lopen dus vroegen we een lift aan een Afrikaanse familie en mochten achterin het bakkie meerijden. Helaas moesten ze toch een andere kant op als wij en moesten alsnog een eindje lopen. Daarom vroeg ik een lift aan een andere Afrikaner waardoor we weer achterin een bakkie mochten tussen de zwarte werkers die net van het werk kwamen.
Zo waren we in 20 minuten weer terug terwijl we er zelf 2,5 uur over gelopen hadden.
Toen weer terug naar Jo’burg gereden in zo’n 5 uur.
Dat was het Mpumalanga avontuur wel zo’n beetje in een notedop.

Verder gaat alles hier wel goed, met Jeanette en mij gaat het ook nog steeds super.
Ik ga per 1 juni weer verhuizen en samen met haar in een soort van backpackers wonen waar we wel allebei onze eigen kamer hebben. Ik kijk er erg naar uit.
Het begint aardig winter te worden hier, het is typisch winterweer. Elke dag strak en strakblauw, ’s ochtens is het steen en steenkoud en overdag heerlijk zomerweer en loop je in korte broek en t-shirt. Het opstaan valt soms niet mee. Deze week had ik de vroege diensten en moest ik elke dag rond een uur of 6 opstaan. Het is op dat tijdstip zo verschrikkelijk koud en verwarming kennen ze niet. Maar uiteindelijk in de auto en de verwarming lekker aan valt het al wel weer mee. Ik mis Nederland af en toe wel. Laatst hoorde ik dat liedje van Lange Frans en baas B – Het land van..
Toen kreeg ik wel even heimwee. Er rijdt altijd een Belg met me mee naar het werk en dan draaien we Marco Borsato of Guus Meeuwis en gek genoeg kent hij ook alles uit z’n hoofd dus zingen we allebei luidkeels mee. Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat. Lijkt me leuk wat van jullie te horen.

Groeten Hans