26 juni - 28 juli

Hoi mensen,

Dit is dan echt de allerlaatste update. Ik zit hier lekker in mn zwembroekje op het terras, net mn ontbijtje op mn
dronkenschap van gisteravond te boven komend. Het zit er bijna op. Sinds mn vorige mail is er wel weer het
een en ander gebeurd, lijkt wel bijna een mensenleven.
Maar goed, volgens mij had ik nog geen eens verteld dat mn lieve zus Liesbeth hier is geweest. Eind juni kwam
ze hier. Helaas was ik op dat moment doodziek, 40 gr. Koorts.
Heb geregeld dat een paar huisgenoten haar ophaalden van het vliegveld.
Komt ze op dr vakantiebestemming aan, kan ze gelijk een zieke lopen verplegen.
Moest nog een paar daagjes uitzieken en daarna was ik ook nog niet helemaal op en top en moest ik weer op
krachten komen. Het hele grapje duurde in totaal bijna een week waardoor we in Liesbeth dr eerste week niet
veel gedaan hebben behalve Johannesburg bekijken, liveaid en mijn auto proberen te verkopen. Daarna zijn we
naar Lesotho gereden. Als je wil weten hoe Europa er in de middeleeuwen uitzag moet je daar maar eens heen
gaan. Praktisch niemand heeft een auto, de mensen lopen met koeien, ossen, ezels etc. langs de weg, hun
kostbaarste bezit. Kom je echt op het platteland dan kijk je helemaal je ogen uit, mensen dragen geen kleren
maar kleden en het graan wordt gekapt met een kapmes. Het was ontzettend droog daar en veel bergen. ’s
Avonds was het vaak echt kou leiden en moest je 3 truien en een jas aantrekken. Ook in bed lag ik onder 3
dekens en had ik een trui aan en toch werd ik verkleumd wakker. Telefoon hebben ze al helemaal nog nooit van
gehoord. Je moet echt niet denken dat je daar telefoonbereik hebt, misschien 100 km verderop. Een vaste
telefoon was er uiteraard ook niet. Liesbeth en ik moesten een belangrijk telefoontje plegen naar Nederland,
maar dat was helaas onmogelijk. Ook stroom is uiteraard niet aanwezig. Wel draait er een generator 3 uurtjes
per dag, waardoor je een zielig lampje in je hutje kan laten branden tussen half 7 en half 10 ’s avonds ofzo.
Maar goed dat was dus even “back to basics” De weg naar de backpackerslodge waar we sliepen in een hutje
gemaakt van koeienstront en riet, was niet geasfalteerd. Het bleek een weg te zijn bestaande uit keien en klei
met gaten van een meter bij een meter en een meter diep. Ook staken er overal grote keien uit. Het duurde voor
mij 40 min. om deze 7 km. Lange weg af te rijden. Aangekomen bij de lodge moest je alles te voet of te paard
doen, wat we ook gedaan hebben. De eerste dag zijn Liesbeth en ik gaan paardrijden. Dan rijdt je op zo’n paard
met een gids ervoor door de velden waar de locale bevolking aan het werk is met ezeltjes en ossen. We wilden
graag de bushmen-paintings zien (grotschilderingen). Je kon daar per paard niet komen, dus stopten we waar
de paarden niet verder konden en bleef de gids bij de paarden. Er kwam voor hem in de plaats een locaal
vrouwtje, misschien een meisje van 20, maar ze leek ergens wel 35 met een kind van 8 maanden op de rug
gebonden met een doek die ons naar de schilderingen zou leiden. Het bleek heel erg klimmen te zijn. Het kind
werd mee gehobbeld en 1 keer hing er een tak in de weg en kwam het hoofdje van het kind daar achter te
hangen en werd het hummeltje bijna onthoofd. Ongelofelijk dat soort dingen als je denkt aan hoe kindersitjes in
Nederland gekeurd moeten worden en weet ik wat nog meer allemaal.
Onze paardengids zou het vrouwtje betalen en gaf haar een zielige 5 Rand (50 eurocent). Dat vonden Liesbeth
en ik wel heel zielig want het vrouwtje was 1,5 uur met ons meegegaan, dus hebben we haar ook nog 10 Rand
gegeven.
De dag erna wilden we gewoon zelf een beetje gaan rondlopen door de heuvels maar al snel kwamen we
erachter dat we maar een gids moesten nemen. Onze gids een jochie van 12 leidde ons door de velden. We
moesten wederom heel erg klimmen en toen kwamen we bij een rivier die bijna uitgedroogd was dus liepen we
door de bedding. Later konden we niet verder en moesten we door het ijskoude water waden met onze voeten.
Liesbeth ging nog op een glad plekje staan en gleed uit en mocht nog uren in natte kleding lopen.
De waterval waar we uitkwamen was meer dan de moeite waard.
’s Avonds deden we eigenlijk niet zoveel behalve een beetje tafeltennissen. Aangezien het licht om half 10
uitging was dat meestal ook wel het tijdstip dat ik sliep. Ja wat moet je anders in het pikkedonker. En geloof me
daar was het donker.
We reden terug naar Johannesburg een ritje van een uurtje of 5. Bij de grens tussen Lesotho en Zuid Afrika
werden we uren opgehouden. Je moest namelijk een stempel in je paspoort krijgen dat je Lesotho uitgaat en
een dat je Zuid Afrika ingaat. Die laatste was lastig want er stond een rij van 3 uur. Ik vroeg naar de “Quick
procedure” waarmee ik suggereerde dat ik een leuke tip (fooi) zou geven. Uiteindelijk lukte dat en hadden we in
een kwartiertje het stempel. Zelfs de fooi hoefde ik niet meer te geven want de baas van de man stond ernaast
dus nam hij de tip niet aan.
Ja en toen kwamen we weer in het oude vertrouwde Johannesburg, waar ik zwaar heb zitten stressen omdat ik
nog maar een paar dagen had om mijn auto te verkopen. Advertenties gezet en weet ik wat allemaal, er kwamen
nog mensen langs om te kijken en uiteindelijk afgesproken dat een collega van Deloitte em overneemt. Samen
met die collega heb ik een contractje opgesteld dat ik de auto pas aflever vlak voordat ik terugvlieg. Mooi
geregeld, konden we de auto nog even gebruiken om rond te reizen.
Maandag vertrokken we naar Sabie, een plaats op de “panorama-route”een gebied met veel bergen, rivieren en
watervallen. Erg leuk en mooi daar. De backpackerslodge was erg gezellig. Na een dag daar zitten ken je al zo’n
beetje iedereen. Nog een hele tijd zitten praten met een Engelse jongen die een rangeropleiding deed in het
Krugerpark en een Braziliaan een stel Israelies en ga zo maar door. ’s Avonds was er een groot kampvuur en
gezelligheid.
We hebben ons opgegeven voor de cave-crawling. Crawlen (kruipen) was het inderdaad. De binnenkant van de
grot was bedekt met een dikke laag klei en soms moesten we door gangetjes van 30-40 cm kruipen. Uiteraard
kwamen we volledig zwart weer naar buiten, jammer dat ik geen foto’s heb gemaakt. Ook hebben we nog bij de
rivier van Sabie rondgesnuffeld en de waterval gezien. Toen zijn we doorgereden naar het Krugerpark. Dat bleek
een heel geregel te zijn omdat we 1. in het hoogseizoen er heen gingen en 2. niets geboekt hadden. Uiteindelijk
met mijn autootje door het park gereden, en ja het begint voor mij al bijna saai te worden, wederom olifanten,
neushoorns, giraffes, nijlpaarden, krokodillen etc etc. gespot. Blijft indrukwekkend om die beesten daar te zien
rondlopen.
We zijn gaan slapen in een lodge net buiten het park. Hadden we weer goed geregeld. De volgende ochtend
had ik met heel veel moeite een bushwalk kunnen regelen door met de manager van het park te bellen na
werktijd enzo. Maar was wel heel gaaf want door het park lopen is weer heel anders dan rijden. We zagen
onderweg neushoorns en olifanten van heel dichtbij. De dag erna begon onze trip redelijk avontuurlijk te worden
en misschien ook wel een beetje onbedacht. We besloten om op het laatste moment naar Mozambique te
gaan.
Snel een kuur malariapillen geregeld omdat Mozambique bekend staat als high risk, zelfs in de winter. Bij de
grens uiteraard heel veel procedures, ook omdat we geen visum hadden geregeld van te voren. Maar na een
formulier of 10 ingevuld te hebben kregen we groen licht. Ook bleek dat mijn autoverzekering niet in
Mozambique geldig is, dus moest ik op het laatste moment bij de grens een verzekering van een maand
afsluiten.
Toen reden we door de uitgestrekte velden van Mozambique richting de hoofdstad Maputo.
Daar aangekomen wist ik dat ik echt in een derde wereldland beland was. We moesten over de drukste straat
van de stad waar elke 2 sec. een minibusje zich voor je auto duwt of plotseling voor je keihard remt omdat er
mensen aan de kant staan die mee willen rijden, elke 2 sec. rennen er plotseling op het laatste moment
kinderen, oude vrouwtjes honden etc. over waardoor je keihard moet remmen maar dan wel weer je
achterligger moet ontwijken en ten slotte nog de gaten in de weg van 1 bij 1 en 1 diep.
Uiteindelijk vonden we onze lodge. Hele gebied op een hoofdweg ongeasfalteerd, alleen zandweggetjes. We
bleven daar een nacht, heel erg Portugees daar ook dus ik kon nog met mn Spaans terrecht. De volgende dag
bleek het strand toch net niet zo mooi als we gehoopt hadden, hoewel het wel mooi wit strand was met van die
mangrove bomen maar de stad erachter klopt niet bij het plaatje dus besloten we maar een paar honderd km
naar het noorden te rijden. De wegen vielen mee. Je merk dat het daar tropisch is, want de 100% zongarantie
die je in Johannesburg hebt geldt daar niet, maar af en toe wat wolkjes maakt ook niet uit. Het werd heet en we
strandden uiteindelijk in Bilene. Daar vonden we na 3 uur zoeken een appartementje voor veel te veel geld, 17
euro de man per nacht.
Je wordt er constant aangesproken en ze staan met cashewnootjes die daar groeien, bananen, kokosnoten etc
etc. Bilene had een sfeer alsof er een vloek op heerste, zo’n vaag oord wanneer je naar een restaurant gaat je er
alleen zit en in het complex zaten we ook helemaal alleen. Het strand was mooi wit met palmbomen maar het
water was niet zo schoon als we hoopten omdat het een baai was. We ontmoetten een stel Afrikaners waar we
de hele dag mee opgetrokken zijn en namen samen met hun een boottocht. De Afrikaan van de boot was
volgens mij niet helemaal in orde, want hij was broodmager en liep bij 30 gr. Nog in een dikke winterjas. Toen
hij aan het touwtje van zn buitenboordmotor trok brak die af en toen ging een ander een touwtje halen maar dat
lukte niet waardoor we met een ander bootje mee konden, maar die had weer geen benzine, maar uiteindlijk
weer wel. Toen kwamen we bij het echte strand aan de andere kant van de baai. Helemaal ongerept en golven
die ik nog nooit zo hoog heb gezien. Liesbeth en ik zijn nog even gaan rondkijken en hebben net een hele groep
walvissen gemist die langs kwamen zwemmen. Ze waren groter dan 20 meter.
De volgende dag dit tropisch oord verlaten. Onderweg nog een kokosnoot gekocht en ik heb nog in een dorpje
gekeken, dat houdt in 4 rieten hutjes naast elkaar in de rimboe waar de kippen rondlopen.
Geloof het of niet maar we hebben 12 uur gereden zonder stops, tenminste als je tankstations niet meetelt. We
reden dwars door Swaziland, een landje zo groot als Nederland waar een koning als een dictator heerst en
overal belasting over heft om zijn collecties ferrari’s op peil te houden. Uit principe hebben we ook geen geld
gespendeerd daar.
En toen weer in Zuid Afrika in Sint Lucia een leuk plaatsje aan de kust. Ook een lekkere rimboe daar om door
heen te rijden met apen, krokodillen en nijlpaarden. Het strand was mooi maar wel winderig. Desalniettemin
prachtig weer en uiteraard onbewolkt, maar goed dat is het hier al 4 maanden op uitzondering van 2 keer een
ochtend.
We bleven daar 2 nachten, lagen lekker aan het strand en vermaakten ons met lekker zonnen en zwemmen.
Toen reden we door naar Tongaat een klein plaatsje net boven Durban.
De mooiste backpackers die ik ooit heb gezien, hij lag letterlijk op het strand, tenminste de tuin liep direct over
op het strand. In je bed hoorde je de oceaan alsof er een zware storm gaande was en óchtends zag je de
oceaan vanuit je bed. Vanuit daar 2 keer naar Durban gereden. Naar een markt gegaan, de Victoriamarkt
bezocht, is een Indiase markt.
Durban heeft trouwens de grootste community van Indiers buiten India ter wereld. Dat merkt je wel. De stad
vond ik enigszins tegenvallen, een aardige stad, paar mooie gebouwen in het centrum en lekker strand en
ideaal klimaat. Minimumtemperatuur in de winter ligt op een graad of 23. De tweede dag op het strand in
Durban gelegen en de haven bekeken.
Toen werd Liesbeth jarig en vierden we het om 12 uur snachts op het strand en later met wat Afrikaners bij het
kampvuur. De volgende dag zaten we alleen maar in de auto naar huis.
’s Ochtends nog even een dolfijnentour gedaan op zo’n rubberbootje. Echt gaaf, is zo’n zelfde bootje als van de
strandwacht dat je telkens gelanceerd wordt bij een hoge golf.
Toen dus de hele dag in de auto en ‘s avonds in Johannesburg wat gegeten bij de Chinees om Liesbeth dr
verjaardag te vieren. De vermoeidheid bleek ’s avonds duidelijk aanwezig. Lekker geslapen. Middleroad 23
bleek helemaal leeg te staan. We waren de enige bewoners. Best wel bizar om te zien hoe zo’n huis steeds
leger wordt. Maar goed, de volgende dag zou Liesbeth alweer naar Nederland vertrekken en heb ik mijn belofte
waargemaakt dat ze een echte Zuid Afrikaanse braai kon meemaken. Onze (Zimbabwaanse) buurvrouw Dokkus
heeft Liesbeth d’r haar gevlecht en nam haar kleine nichtje, Bindi van 4 mee. Ook Daniel, onze huisbaas heb ik
uitgenodigd. Uiteindelijk waren Daniel en ik bij de braai aan het prutsen met kooltjes en vlees en waren de
vrouwen bezig met vlechten of gevlochten worden. Ook heb ik de kokosnoot uit Mozambique opengebroken en
opgegeten.
Toen heb ik Liesbeth ’s avonds naar het vliegveld gebracht. Alles ging volgens planning en ze vloog netjes op
tijd. Zodra Liesbeth door het poortje heen was liep ik van de international hal naar de domestic hal
(binnenlandse vluchten). Daar mocht ik een uur gaan wachten op Mickuela die ook nog even langs zou komen
in Johannesburg. Ze had een maand stage gelopen in Kaapstad en kon gratis nog even Johannesburg pakken
een paar daagjes.
Ik ken haar uit Nederland. Ze zat bij me op de middelbare school.
Echt nog nooit ergens geweest waar het zo saai was want in die hal was echt werkelijk helemaal niets te doen.
Alle winkeltjes waren al gesloten en er waren zelfs geen foldertjes om te lezen. Kortom een uur lang met mn
armen over elkaar gezeten op een stoeltje.
Toen kwam Mickuela en gingen we terug naar de auto. Helaas kon ik em niet vinden en was ik vanwege de
haast die Liesbeth en ik hadden niet goed opgelet waar ik em neergezet had.
Halve parkeergaragecomplex afgekamd naar die auto.
De volgende dag naar Newtown geweest, dat is zeg maar downtown Joburg. Even reed ik de verkeerde kant uit
waardoor je in een foute wijk terrecht komt: Hillbrow. Daar werd het allemaal net even wat armoediger, riool op
straat etc etc. was wel grappig uit een van de taxibusjes hing een neger te kotsen, ik moest uitwijken anders
was het vol op mn voorruit gevlogen. Toen zijn we nog even op een groot plein in Newtown gaan kijken (weet
even de naam niet meer) waar nog een man midden op de weg lag. Ik kon em nog net ontwijken. Ik dacht eerst
dat hij dood was, maar hij bleek stomdronken te zijn.
’s Avonds kwamen een aantal huisgenoten + zussen en vrienden weer thuis van het strand.
De volgende dag niet zo veel gedaan en Mickuela ’s avonds naar het vliegveld gebracht.
Daar bleek een staking aan de gang te zijn van vliegmaatschappij personeel. Op de een of andere manier bleek
de KLM er ook bij betrokken, waardoor de kans dat ze die avond zou kunnen vliegen redelijk klein zou zijn. Na 5
uur wachten was het moment van de waarheid aangebroken. Alle mensen die wilden vliegen stonden in een
groep en als een lotto werd bekend gemaakt wie er mochten vliegen. Mickuela bleek gelukkig mee te kunnen op
een klapstoeltje. Later hoorde ik dat ze na een half uur al een normale stoel kreeg.
Toen was het alweer dinsdag en de hoogste tijd om de laatste zaakjes nog even te regelen.
’s Avonds met twee huisgenoten Gijs en Peppijn naar het Newscafe geweest waar we ons tegoed hebben
gedaan aan Flaming lamborghini (steken ze een drankje aan in het glas en mag je het opzuigen door een rietje
en in de tussentijd schenken ze 4 andere drankjes in het glas), Absint en nog vele andere drankjes. Het kwam
nogal hard aan wat resulteerde in dronkenschap. De volgende ochtend begon ik mijn dag op het terras zie
begin.
Ok, dat was het dan. Nog 3 dagen te gaan. Ik ben ondertussen wel een beetje gehecht geraakt aan dit land en
met pijn in het hart zal ik het vliegtuig instappen. Met veel vastberadenheid zeg ik tegen mensen hier dat ze me
nog eens terug zien. Wellicht ga ik weer voor een half jaar of jaar, maar eerst even de studie afmaken in
Nederland. Het zal wel weer even wennen worden aan de associaal hoge prijzen en kleinschaligheid en stress.