6 juni - 27 juni

Hallo mensen,

Dit zal een van de laatste reports worden vanuit het zuidelijk halfrond.
De winter is gearriveerd in Zuid Afrika. Dit wil zeggen dat de temperatuur overdag soms niet
meer boven de 20 graden uitkomt. ’s Nachts wordt regelmatig het vriespunt bereikt.
Maar goed, jullie zijn uiteraard reuzenbenieuwd wat ik nu weer allemaal meegemaakt heb, of niet natuurlijk. Ik ben de vorige keer geëindigd bij het weekend Limpopo en de kilo vlees.
De week erop is er vrij weinig gebeurd zover ik me kan herinneren. Vrijdag was Shanna jarig. Ik heb Tim (een vriend) gevraagd een grote bos rozen langs te brengen. In het weekend ben ik naar Nadia geweest. Ook was mn moeder nog jarig. Erg jammer dat ik al die verjaardagen mis. Zoals ik ooit al eerder heb verteld, Nadia ken ik vanuit Nederland.
Ze was bevriend met Henk Jan, een goede vriend van me. Op zaterdagochtend de benzinetank lekker vol gegooid, bandenspanning gecheckt, olie gecheckt, ruiten laten wassen en het koelingswater bij laten vullen. Toen met volle vaart naar Rustenburg gereden, een ritje van normaal gesproken een kleine 2 uurtjes. Onderweg kwam ik langs Hartbeespoortdam en aangezien iedereen het daar altijd over heeft besloot ik de N4 (snelweg) te verlaten en een kijkje te nemen in dit watersportparadijs. Om heel eerlijk te zijn vond ik deze attractie een beetje tegenvallen. Het is wel grappig om te zien, eerst rij je door een soort van woestijn en vervolgens ligt daar een groot meer. Er kon helaas niet gezwommen worden, maar toch was dit een leuke afwisseling. Er is ook een kabelbaan naar een uitkijkpunt boven op een berg, maar daar had ik even geen geld meer voor. Uiteraard is er, zoals de naam al zegt, een dam door het water waar je overheen kunt rijden.
Vervolgens ben ik weer de N4 opgegaan en naar Rustenburg gereden.
Gelijk met Nadia meegegaan naar haar schoonfamilie samen met haar vriend William.
Daar bleek het een gezellige boel, een mannetje of 15 buiten in de achtertuin, met braai (barbecue) en karaoke. Lekker veel vlees gegeten en milimeel (maispap) met chakalaka. Later zijn we met zn allen binnen gaan zitten en heb ik nog een hele tijd met de tante van William zitten praten die het ontzettend leuk vond dat ik uit Nederland kwam. Wel was ze ontzettend racistisch en alles is de schuld van de zwarten en dat soort uitspraken. Je merkt sowieso wel dat de mensen in Rustenburg erg conservatief zijn in hun opvattingen. Je moet je Rustenburg voorstellen als een provinciaal stadje midden in de woestijn waar elke man in de mijn werkt. Trouwens, Rustenburg heeft de grootste platinum-mijn ter wereld.
De volgende dag, zondag zijn we weer naar de schoonfamilie van Nadia geweest. Daar hebben we ’s middags film gekeken en heb ik “potjeskos’gegeten. Ik hoop dat ik het goed schrijf. Postjeskos is een Zuid Afrikaans gerecht. Eigenlijk het idee er achter is dat alle restjes van de week op zondagmiddag in een pan worden gegooid en dit wordt gekookt. Enkele van de ingrediënten zijn aardappels, “boerewors“ (zoals ze dat hier noemen), biefstuk, rijst, maispap en chakalaka (soort van saus voor over de maispap). Tegen etenstijd ben ik teruggereden en een uur of 9 arriveerde ik weer in Joburg. Vlak voordat ik de snelweg afwilde reed er een ambulance voor me met een kilometertje of 70. Omdat het vlak voor de afslag was kon ik em ook niet inhalen. Na de afslag bij een stoplicht draaide hij het raampje open en vroeg of ik wist hoe je bij het sunninghill hospital komt. Dat weet ik wel, maar ik weet niet de snelste weg. Hij zei dat dat niet uitmaakte dus reed hij achter me aan. Ik voorop, iets sneller rijdend dan normaal richting Sunnighill. Aan het eind stapte de 2 heren uit en bedankten me hartelijk. Een van hen bleek de zieke te zijn, een man van een jaar of 25 die net een hartaanval had gehad. Gelukkig was het een lichte en liep ie verder gewoon naar het ziekenhuis.
De week erop kan ik me weinig van herinneren. Ik weet alleen dat het een korte werkweek was. Ze hebben hier in Zuid Afrika namelijk de gewoonte overal een feestje voor te geven en de mensen daarom vrij te geven. Donderdag was het namelijk Youthday, een vakantiedag.
Maar woensdagavond is ook nog wel even de moeite waard om over te vertellen. In eerste instantie was de bedoeling thuis bij ons een feest te geven i.v.m. de verjaardagen van enkele huisgenoten die allemaal in dezelfde periode jarig zijn.
Iemand bij ons thuis had gehoord dat er verderop in onze wijk ook een verjaardag was dus was ons plan daar even langs te gaan en de jarige job te feliciteren. Daar aangekomen bleken er een stuk of 40 auto’s geparkeerd te zijn waaronder Mercedes, BMW, Jaguar etc etc. die van de genodigde gasten bleken te zijn (mensen in de doelgroep 18-25 jaar). Bij het hek wat om het huis heen stond bleek de vader van de jarige te staan als bodyguard. Toen we uitlegden dat we om de hoek woonden bleken we welkom. Wat ik binnen zag ging mijn voorstellingsvermogen te boven. Huizen in Beverly hills zijn er niets bij. Werkelijk een paleisje helemaal omgebouwd tot feestruimte (had iets weg van een hippe club). In de ene hoek lagen tientallen schalen met het lekkerste eten, taart, etc etc. In de aanbouw van 30 bij 10 meter was een ware bar met personeel waar we onze drankjes konden halen. Het thema van de avond was striptease dus je kan je wel inbeelden hoe de dames er bijliepen. De tuin was helemaal onvoorstelbaar. Een tropisch paradijsje vol met tropische planten en palmen. In de linkerhelft van de tuin lag een tennisbaan en liep je een minuut of 5 door en liep je over bruggetjes waaronder water stroomde dan kwam je bij een gigantisch zwembad. Naast het zwembad stond nog een compleet huis (in Nederland zou het als een luxe huis doorgaan), wat als schuurtje fungeerde. We ontmoetten de broer van het jarige meisje die ons vertelde dat we net zoveel drank mochten drinken als we wilden. De jarige had trouwens als verjaardagscadeautje van dr ouders een Mercedes cabrio gekregen. De broer gaf bijna iedereen een fles tequilla van onze groep. En dat allemaal gratis. Ik dronk niet al te veel want voor de volgende dag stond er een trip gepland naar de Drakensbergen. Donderdag was dus de vrije dag en vrijdag had ik ook vrijgenomen zodat ik een lang weekend had. Donderdag ben ik met Anita, Jessica en Jiri (3 Nederlanders) naar de Drakensbergen gereden. We kwamen door heel indrukwekkend landschap. Jessica en Jiri, die allebei in Australie zijn geweest zeiden dat het net zo was als de outback. Prachtig landschap dus en helemaal als de zon ondergaat en je een kleurenspectrum te zien krijgt boven de bergen. We arriveerden in onze backpackerslodge, echt in de middle of nowhere en hadden hier maar gelijk avondeten. ’s Avonds hebben we nog een beetje in de bar gehangen en hebben ons opgegeven voor een hike (bergwandelen) voor de volgende dag.
Toen ik ’s nachts wakker werd om een uur of 5 had ik hoofdpijn dus liep naar de auto voor aspirine. Buiten bleek alles wit bevroren inc. de autoruit. Toen ik later wakker werd zag ik pas goed waar we beland waren. De lodge lag werkelijk in de middle of nowhere. Er loopt daar een weg door grasbegroeide heuvels en daaraan ligt de lodge. In de verte zie je de amfitheater liggen, een berg.
’s Ochtends vroeg een uur of 8 zaten we met zn allen in een minibusje samen met onze gids/bestuurder Poem. Ik heb veel gidsen meegemaakt, maar deze sloeg alles. Poem is een zwarte jongen van een jaar of 28, maar in vele opzichten is het nog een kind.
We reden in het busjes naar de amfitheater. Dat bleek nog 2 uur te duren.
We lieten het busje achter op een hoogt van 2500 meter. De volgende 600 meter moesten we zelf klimmen. Het eerste stukje viel nog mee, was min of meer een stevige wandeling, maar op een gegeven moment mochten we echt gaan klimmen. Dat hield in 5 min. fanatiek omhoog en daarna weer een paar min. nahijgen. Uiteindelijk bereikten we de top, 3120 meter. Het uitzicht is onbeschrijflijk. Poem, onze gids, had er geen problemen mee om helemaal op het randje te gaan staan en vervolgens ook nog eens naar de afgrond te gaan hangen. Na een lunch op dit prachtige stukje aarde, liepen we verder over het plateau. Dit houdt in dat je niet erg hoeft te klimmen maar het bovenop vrij plat is. Toen arriveerde we bij een riviertje en aan het eind was er een waterval, de een na hoogste ter wereld. 280 meter. Helaas stroomde er vrijwel geen water vanwege de droogte. De winter is namelijk de droogste tijd van het jaar in de Noordelijke helft van Zuid Afrika. Trouwens het grootste gedeelte van het riviertje was bevroren. Op 1 plek waar een soort van klein meertje was, was het ijs zo dik dat ik er gewoon overheen heb gelopen. Had ik nou toch maar mn schaatsen meegenomen naar Zuid Afrika ;-)
Toen begon de tocht terug. Compleet uitgeput arriveerden we weer bij het busje tegen een uur of half 5 nadat we 7 uur gehikt hadden.
De tocht terug was ook weer erg indrukwekkend. Poem nam ons namelijk mee langs zijn buurt, een township. Trouwens heel grappig, in dat gebied is dan helemaal niets en ineens is er dan een township, die zich 20 km. Lang uitstrekt. Nadat Poem urenlang doorgereden had met het olielampje brandend liet hij toch maar wat olie bijvullen. Het busje begon al rare geluiden te maken. De township was indrukwekkend, overal drukte, het echte straatleven (streetlife). Dat zie je niet buiten de townships.
Toen we weer thuis kwamen, een goede maaltijd hadden genoten voelde ik me weer redelijk op krachten gekomen. ’s Avonds nog even gezellig in het barretje gehangen en gepoold.
De volgende dag zijn we met mijn auto naar de “echte” Drakensbergen gereden. Waar we de dag ervoor waren was eigenlijk een ander gebergte. Dit was een ritje van anderhalf uur.
Eerst ben ik langs een garage gegaan omdat de radiator, eigenlijk al sinds ik de auto gekocht heb, lekt. Zeker in de Drakensbergen wordt dat nogal kostbaar aangezien ik elke dag koelvloeistof bij kan vullen. Na een dag is alles er weer uitgelekt. Normaal gebruik ik gewoon water, maar aangezien het nu snachts begint te vriezen is koelvloeistof beter. Het was eigenlijk meer een kerkhof dan een garage, er lagen een stuk of 100 auto’s, sommige totaal in de kreukels, op het terrein. Mn radiator werd uit de auto geschroefd en er werd inderdaad een gaatje geconstateerd. De radiator werd weer terug in de auto geplaatst en gevuld met een dichtende vloeistof. Toen zijn we doorgereden naar de Drakensbergen.
Het laatste stukje gaat echt langs lemen hutjes waar de vrouwen de was nog in de rivier wassen. Op die weg mag je 80, maar overal lopen (zwarte) mensen op de weg. Ook zie je jongetjes van 4 alleen over de weg sjokken. Hun moeder stuurt hun daar heen in de hoop dat voorbijgangers het kind wat te eten geven. ’s Middags zijn we gaan wandelen door de Drakensbergen maar zijn we niet echt gaan klimmen. Aan het eind van de tocht was een prachtige waterval. Een beetje zo’n Blue lagoon idee. Zo’n waterval waar je onder kunt douchen met beneden een meertje en eromheen allemaal bomen en planten.
’s Avonds heb ik nog een hele tijd buiten gestaan in de vrieskou met Afrikaners en Nederlanders die ook toevallig in onze lodge verbleven en trouwens ook meewaren met het hiken. We hebben daar gebraaid. Eerst had ik 1 trui aan, toen ben ik een tweede gaan halen en uiteindelijk had ik volgens mij 3 truien aan. Later in de bar nog gepoold.
De volgende ochtend moest ik weer terug naar de garage omdat het draadje van de radiatorventilator losgeschoten was. De radiator zelf werkte nog wel, maar als je te lang rijdt wordt de motor te warm.
Toen zijn we doorgereden weer naar dezelfde plek van de dag ervoor om paard te rijden.
Ik had uiteraard weer het meest eigenwijze paard van de groep, maar desalniettemin was het een leuke ervaring, mijn eerste keer op een paard. In het begin miste ik heel erg het gevoel van controle, maar na een minuut of 10 wist ik alle regeltjes en ging het eigenlijk best goed.
We reden achterelkaar met voorop een gids. Om ons heen prachtige hoge bergen.
Na het paardrijden en een lunch zijn we teruggereden naar Joburg. Onderweg kregen we problemen met de auto omdat het draadje van de radiator toch weer losgeschoten bleek te zijn. Toen we bij een tolpoortje kwamen begon de temperatuur te stijgen richting 100 en zelfs nog verder diep in het rode gedeelte. Toen begon er rook uit de motorkap te komen.
De motor laten afkoelen en snel teruggereden. Zolang je blijft rijden is er niets aan de hand omdat de lucht de radiator in wordt gezogen. Vlak bij Joburg bleek een ongeluk te zijn gebeurd en zag ik alle auto’s op de weg achteruit rijden. Best een raar gezicht. We hebben maar een alternatieve route genomen, ook door Newtown, een slechte buurt. Toen zat ik em wel even te knijpen aangezien we problemen met de auto hadden en je daar niet hard kunt rijden en de motor oververhit raakte. Het kwam gelukkig allemaal goed.
De week erop heb ik vrij weinig gedaan. Vrijdag was er een afscheid voor me georganiseerd op het werk. Bij mijn vorige afscheid van zwembad de Meerkamp stond ik nogal met mijn mond vol tanden dus heb ik dit keer een uitgebreide speech geschreven waarin ik over al mijn collega’s wat leuks vertel. Ze bleken het erg leuk te vinden. De laatste maanden heb ik nogal veel zitten skypen na werktijd, bellen via het internet. Helaas ben ik afgelopen week betrapt. Het bleek dat dit niet toegestaan was. Het kost het bedrijf verder niets, maar in de policy schijnt te staan dat dit niet toegestaan is. Gelukkig ken ik het hoofd van de IT goed en kwam ik er met een sisser vanaf.
Vrijdag na het werk was er de maandelijkse month-end-drink, een borrel buiten voor al het personeel. Daarna ben ik met 2 collega’s meegeweest naar een hele chique tent, een lounge van een duur hotel. Echt zo’n engelse herenclub idee. Daarna ben ik meegeweest naar een barretje waar ik de enige blanke bleek te zijn. Daar heb ik nog een hele tijd met 2 zwarte meisjes zitten praten. Een van hen zei telkens dat ze racist was en blanken heel erg haatte, waarop ik vroeg waarom etc etc. Uiteindelijk bleek ik een uitzondering op het blanke ras en haatte ze me niet meer. Daarna heb ik nog even in een 4x4 gereden, die van het hoofd van de IT afdeling was die ook mee was naar het barretje. Zaterdagavond ben ik naar een discotheek geweest, de Truth.
Er werd daar veel hardcoremuziek gedraaid. Eerst vond ik het wel heel gaaf, maar naarmate de avond vorderde zag ik steeds meer mensen, onder invloed van drugs, met van die grote uitpuilende ogen en schreeuwen en doen. Dus gaf een beetje vreemde sfeer.
Dat was het weer, tot de volgende keer.
Hasta la pasta.

Groetjes Hans