20 april - 17-05zimbabwe, capetown, bungy (9000 km

Daar is ie dan eindelijk weer, mijn mail alles dat ik beleef hier.
Dit keer heb ik zo verschrikkelijk veel te vertellen, als ik het in detail zou vertellen zou ik op een A4tje of 20 uitkomen, maar dat zal ik jullie niet aandoen.
Mijn laatse bericht heb ik geschreven vlak voordat Shanna hier aankwam.
Op 26 april kwam ze aan. Ik ‘s avonds naar het vliegveld. Ruim van tevoren weggegaan. Bleek ik verkeerd gereden te zijn, waardoor ik om kwart voor 9 op het vliegveld was, ze zou ook om kwart voor 9 landen. Maar helaas word ik gebeld en blijkt ze al te staan wachten in de aankomsthal. Echt verschrikkelijk stom. Maar goed, samen wat gaan eten en naar mijn huis gegaan. Was wel heel erg wennen in het begin.
Volgende dag was het hemelvaart en heb ik haar meegenomen naar m’n werk, uiteraard was er bijna niemand op wat workaholics na. Het park bij mn werk laten zien, en Shanna nog een stukje laten rijden op de old Pretoriaroad. Ze heeft nog niet d’r rijbewijs, maar op die weg is het meestal wel redelijk rustig, dus dat gaf niet echt problemen. Nog een bioscoopje gepakt en daarna chinees gegeten. Maar goed ik zou niet teveel in detail treden. Volgende ochtend vroeg opgestaan en naar het vliegveld. We vlogen naar Livingstone, airport in Zambia. Weet niet of jullie iets van Zambia weten, maar is een ware Afrika-experience. Ware armoede, zoals je die in Zuid Afrika in veel mindere mate hebt. We vlogen samen met een huisgenoot van mij, Adriaan en zijn vriendin Loesje. Aangekomen op het metropolische vliegveld van Zambia, het treinstation van Abcoude is waarschijnlijk nog groter, bleek de bagage van Adriaan en Loesje kwijtgeraakt te zijn. Er moest flink betaald worden om het land in te mogen, 40 US dollars, die we moesten wisselen bij een wisselkantoortje. Houten hokje met een kereltje aan een tafeltje. We betaalden en het busje van onze backpackerslodge stond klaar om ons op te halen. We reden over armoedige zandweggetjes met straatarme mannen, vrouwen en kinderen liggend in de berm, of slenterend langs de kant van de weg. Vrouwen met gigantische ladings hout of wat dan ook dragend op hun hoofd. Na een minuut of 20 kwamen we aan bij de grens met Zimbabwe. Daar bleken we ineens ook weer te moeten betalen. We zouden namelijk in Zimbabwe verblijven, maar vlogen via Zambia omdat daar vluchten voor waren. Dit keer betaalden we 30 US dollars. Meneer Mugabe (president) heeft voorkeuren voor landen en het ene land betaald veel meer dan het andere. Toen reden we over een hoge brug en aanschouwden een van de 7 wereldwonderen, de Victoriawatervallen, Vic falls. Echt supermooi.
Toen kwamen we aan in de lodge (slaapplek) waar er geslapen gegeten en gedronken werd. De volgende ochtend stond raften op het programma. Daar is het meest ingrijpende gebeurd van de hele Vic falls trip.
Raften is met een man of 10 in een rubberboot met peddels en dan over een wildwaterrivier.
We werden in een bakkie naar de middle of nowhere gebracht, waar we een helm, peddel en een veiligheidsvest kregen. Eerst stond er een afdaling op het programma om daadwerkelijk bij de oogverblindende Zambezi rivier te komen. De afdeling was levensgevaarlijk, we moesten steil naar beneden klimmen, soms waren er trappetjes van gammele houten stammetjes aangebracht die met roestige spijkers bij elkaar werden gehouden. Het was nog een heel stuk naar beneden, na een min. of 40 waren we beneden bij de rivieroefer was de raftbootjes klaarlagen met onze guide.
Hij legde even uit hoe alles werkte en toen mochten we even een verfrissende duik nemen en toen gingen we. De rivier was trouwens grade 5 (of de zwaarste categorie, of op 1 na, weet ik niet zeker). We hebben het ook wel gemerkt. We waren met 3 bootjes in totaal met nog een aantal backpackers die ik nog even kort gesproken had.
Onderweg kwamen we verschillende rapids (stroomversnellingen) tegen, die allemaal een categorie hadden: 2,3,4 of 5. Na een tijdje viel Shanna ineens in het water. Ik schrok me dood, probeerde haar hand te pakken, maar toen verdween ze heel snel al onder water. De guide zei dat ze onder de boot lag en ik naar de andere kant moest.
Gelukkig kwam ze daar al heel snel boven water en konden ik en nog iemand haar eruit hijsen. Even later gingen we door een aantal rapids genaamd, de sisters, zo’n 40 meter diep ook. Erachteraan de Mother, een van de zwaarste stroomversnellingen van de hele rivier. Na de mother moesten we snel aan de kant met de boot. De guide rende heel snel weg. We wisten niet wat er was gebeurd totdat we een aantal van de gidsen reanimerend boven een lichaam zagen. Wat bleek 1 van de jongens uit een van de andere bootjes was vlak voor de sisters uit de boot gevallen, slechts 1 min. na Shanna en door alle sisters en mother gegaan. Hij bleek niet meer te redden. Na anderhalf uur reanimeren werd de hoop opgegeven. Hij was verdronken! Er kwam een helicopter om het lichaam op te halen. We zaten daar werkelijk in de middle of nowhere waar het overigens echt oogverblindend mooi was, wilde rivier met gigantische rotsplateaus aan beide kanten met groene bomen begroeid. We konden daar niet blijven, we moesten verder.
Iedereen was verschrikkelijk aangeslagen en keek beweegloos voor zich uit, sommigen van de groep waar de verdronken jongen bij hoorde huilden. Met zo’n stemming voeren we verder, waar ook nog eens bij kwam dat sommigen doodangsten uitstonden. De tocht werd wel verkort en na 40 min. bereikten we een punt waar enigszins sprake was van een pad naar boven. Onze gids leek totaal niet aangeslagen van de hele situatie en vroeg aan het eind of we het leuk hadden gevonden. Erg ongepast in zo’n situatie!
We klommen naar boven, ook dit keer was het levensgevaarlijk. Boven wachtte ons een lunch van smerige worstbroodjes met frisdrank.
Erg aangeslagen stapten we met z’n allen in de safarijeeps en werden weer gedropt in het dorpje bij het kantoortje. Over teruggave van het geld bleek geen sprake, ookal hadden we totaal niet van het hele raften kunnen genieten. De 85 US dollars p.p voor het raften zouden bij de lodge verrekend worden.
Na het raften gaan slapen voor een paar uurtjes en daarna met Adriaan en Loesje uit eten geweest. We moesten even geld wisselen. Adriaan wisselde Zuid afrikaanse randen voor zimbabwaanse dollars. Met een pak van 900.000 dollar gingen we uit eten. Na het eten en de taxi was alles op. Echt raar, het geld daar is helemaal niets waard, je hebt vaak mazzel als ze het uberhaupt al accepteren bij restaurants. Onze lodge accepteerde het niet. De inflatie in zimbabwe bedraagt 1000 % per jaar, in tegenstelling tot nederland, 3 % per jaar. Als je een pak dollars een paar weken bewaard is het al in waarde gehalveerd.
De volgende ochtend waren Loesje en Adriaan al weer terug naar Johannesburg. Shanna en ik werden door de lodge in het dorpje afgezet bij de Vicfalls.
De vicfalls bleken ook weer 20 US dollars toegang te kosten. Maar moet zeggen, wel de moeite waard. Echt supermooi en dan denk je dat er 1 grote waterval te zien is, nee het loopt kilometers door. Ik zal eens kijken of ik wat foto’s kan sturen.
Naast de watervallen lijkt het wel alsof het keihard regent. We waren daarom ook drijf en drijfnat. Naast de watervallen heb je tropisch regenwoud met palmbomen en van die grote lianen waar ja aan kan slingeren. Een halve kilometer verder is het alweer kurkdroog en groeit er niets.
Vlakbij de watervallen heb je stalletjes waar je rommel kan kopen. Iets verderop liepen we op een klein zandweggetje in de middle of nowhere en werden we belaagd door een paar Afrikanen die hun spulletjes wilden verkopen. Wij beetje kijken, onderhandelen en ze langszaam meekrijgen naar het hek waar meer mensen zijn, totdat de politie daar stond en ze niet verder wilden. Ze waren niet toegestaan in die zone. De politie waarschuwde ons en zei dat we maar beter in een winkeltje onze spullen konden kopen. Maar toen we de weg naar het stadje af liepen werden we weer belaagd door dezelfde kerels die vanachter een bosje ons aanspraken. Toen leek het me toch beter even een taxi te nemen naar het stadje. Daar aangekomen probeerde ik te pinnen met mijn afrikaanse pinpas, maar dat scheen niet te werken. We hadden in eerste instantie genoeg zuid afrikaanse randen, maar een gedeelte had ik uitgeleend aan Adriaan omdat hij ander het land niet uit zou komen, met de gedachte een keer te pinnen en de zimbabwaanse dollars te gebruiken voor de uitgaven daar. Kortom, we zaten in een echt derde wereldland met een geld tekort. Ook superheet, graad of 36. Het laatste stuk liepen we terug naar de lodge en dan moet je je echt zo’n afrika beeld voorstellen, zandweggetjes met dat rode zand waar allemaal negers langs de kant liggen. Ze willen je geen dingen verkopen, maar ze willen alles ruilen. Het geld is immers toch niets waard. Eentje wilde een stenen olifant ruilen voor mijn hemdje. Wij dat hemdje gegeven en hij de olifant en toen bleek hij ook geld te willen en klaagde hij dat hij zo arm was en honger had. Snel een willekeurige lodge ingevlucht omdat hij telkens achter ons aankwam met nog wat anderen. Na een uur was hij gelukkig weg en konden we naar huis. Alles heel rustig aan gedaan.
Met de lodge een afspraak gemaakt dat we het geld voor de overnachtingen zouden overmaken. Het laatste cash alvast wel betaald aan de lodge.
Op het vliegveld bleken we ineens zomaar 140 ZA rand te moeten betalen als belasting anders zouden we het land niet uitkomen. Het geld maar even geleend van iemand die we net hadden ontmoet en in Joburg woont.
Uiteindelijk weer in Johannesburg beland.
We hadden 1 dagje rust voordat we alweer naar Capetown, oftewel Kaapstad vlogen.
De vlucht ging voorspoedig, we haalden de auto op bij het autoverhuurbedrijf en reden naar de lodge die ik gereserveerd had. Gezellig met een barretje, zwembad, grote keuken etc. Toen downtown ingegaan, een aantal leuke gebouwtjes gezien in de Nederlandse stijl. Je hebt er ook een plein wat net zo goed in Belgie zou kunnen zijn.
De volgende dag zijn we naar Kaap die goeie hoop gereden, een ritje van zo’n 2 uur. Eerst langs Simon’s town waar je tussen de pinquins op het strand loopt en daarna naar kaap de goede hoop. Het ligt trouwens in een natuurreservaat waar je tussen de bavianen en struisvogels rijdt. Kaap de goede hoop viel vies tegen, een rotspunt en that’s it. Niets van de Hollanders te bekennen. Capepoint, iets verderop was wel erg indrukwekkend, na een klim van 249 m. Prachtig uitzicht op de 2 oceanen die daar bij elkaar komen. De volgende ochtend Robbeneilendtour gedaan, de cel van Mandela nog gezien. De dag erna naar de tafelberg. Helaas was het erg bewolkt en koud. Ja Kaapstad in de winter, veel regen en af en toe nog best koud. Met de regen viel het mee, maar wel vaak bewolkt. Maar de tafelberg was heel gaaf, is inderdaad plat daarboven, je kan er 2 uur rondlopen en ik geloof dat je er meer plantensoorten hebt dan in Engeland en Ierland bij elkaar.
De volgende dag zijn we naar Stellenbosch gereden, waar de beroemde zuid afrikaanse wijn vandaan komt. We hebben bij 2 wijnboerderijen wijn geproefd en een rondleiding en uitleg gehad bij de wijnfabricage en opslag. We sliepen in een hotelletje midden in het stadje. Flink op de prijs kunnen afdingen.
De volgende dag in 1 teug helemaal naar Mosselbay gereden, een rit van zo’n 400 km. Je rijdt dwars de door wijnlanden, hele mooie route. In mosselbay sliepen we in een oude trein. De trein stond er eigenlijk nog precies zoals een normale trein, was een klein douchecelletje ingebouwd en je sliep dan in een coupe waar je normaal met zn 6en zit. Je lag ook op de zitting, zelfs een matrasje kon er niet vanaf. Ook bleek ik een beetje te lang waardoor ik met mn benen ingehouden moest slapen. Wel gaaf, want de trein stond praktisch op het strand en je hoorde de branding snachts in je bed.
De volgende dag naar Knysna doorgereden, ook weer een ritje van 200 km. Dwars door de gardenroute gereden. Knysna is een heel gezellig stadje aan een lagune. We verbleven in een lodge in een oud huis. Er zat ook een Nederlandse jongen Lucas, die daar een beetje werkte en zo rondkwam.
We zijn daar de volgende dag gaan abseilen bij een steile klif aan de kust. Lucas ging ook mee. Boven was een soort steiger met daarachter een afgrond van 126 meter. Aan een touw moest je naar beneden afseilen. Best nog scarry, maar wel heel gaaf.
Toen weer doorgereden naar Plettenberg bay waar we bij een hele leuke lodge zaten. De eigenaren waren Nederlanders die de boel hadden opgekocht en nu een heel lekker leventje leiden daar. ’ s Avonds gezellig bij het kampvuur met andere backpackers.
Sterke verhalen van mensen die een hele afrikatour hadden gedaan.
De volgende ochtend reden we door naar Jeffrey’s bay. Onderweg kwamen we langs de hoogste bungyjump ter wereld op een gigantische brug over een kloof heen. Beneden stroomt de stormsrivier die je zo de oceaan in ziet stromen.
Shanna en ik besloten eerst maar de foxswing te doen. Je zwaait dan aan een kabel onder de brug naar het midden toe dwars over de kloof. Toen kwamen we in het middenplateau waar net een aantal mensen gingen bungyjumpen waaronder een man van 70. Het punt waar je naar beneden springt is 216 meter hoog.
Na lang twijfelen besloot ik ook te gaan springen. Ik kreeg een zogenaamde waist-connection, een band om mn heup ipv het elastiek aan mn enkels. Dit vanwege mijn nekproblemen van 3 maanden geleden. Toen ging ik staan op het randje van de afgrond, met mn rug er naartoe, strekte mijn armen die 2 mannen vasthielden en toen voelde ik me gaan. Het gevoel dat je dan krijgt is onbeschrijflijk. Het gevoel van vallen en vallen en vallen. De vrije val duurt in totaal 5 sec. maar das toch wel een heel stuk. Daarna veer je op en begin je te schreeuwen. Echt een geweldige ervaring.
Ik zou het zo weer doen. Volgespoten met adrenaline reden we naar Jeffrey’s bay.
Onze lodge was ook leuk en goedkoop. ’s Avonds op het strand gelegen onder de sterren en nog met een aantal mensen gezellig gehad, waaronder een Ier en een Duitser. Toen brak onze laatste dag aan, ’s ochtends nog op het strand en toen naar Port Elisabeth gereden. Daar de auto ingeleverd en op het vliegtuig gestapt.
Onze laatste dagen in Johannesburg hebben we ook goed benut. De volgende dag (vrijdag) zijn we alweer naar Rustenburg gereden. Daar hebben we de nacht doorgebracht bij een ouder echtpaar die kamers verhuren. We werden lekker in de watten gelegd, kregen telkens gratis drankjes aangeboden en ‘sochens een engels ontbijt waarvan je bij het avondeten nog vol van zit. Kregen ook nog een grote zak citroenen mee van hun eigen boom. De volgende dag naar Pilanesburg wildpark, gegaan. Daar 3 van de big five gezien: kudde olifanten, buffalo en zwarte neushoorns.
Verder ook nog zebra’s en een aantal bokken. Was een ware aanslag op mijn auto, werden zandweggetjes met grote keien waar je niet harder dan 15 kon.
Weer naar huis gereden zaterdag en zondag weer vroeg op voor een Soweto tour.
We spraken af met een zwarte collega en broers van Jessica (huisgenoot) en reden langs de belangrijkste attracties van Soweto. Ook nog het voormalige huis van Nelson Mandela gezien, alles was nog in tact. Nog naar een appartheidsmuseum en daarna een grote braai bij de Mary thuis. In het huis woonden 8 zwarte mensen, maar half Soweto was ook uitgenodigd. Lekker vlees gegeten en maispap en dat aten we volgens afrikaanse traditie met de handen. Het werd een supergezellige party. Een aantal gingen drummen, eentje blies op een bierflesje en de rest ging dansen.
Maandag (gisteren) vertrok Shanna. Het was een hele rare dag. We zijn smiddags nog naar een Afrikaanse markt geweest waar ik nog een gesprek had met een Masai uit Kenia die 3 maanden aan een stuk door had komen lopen vanuit Kenia om hier te komen.
’s Avonds naar het vliegveld, waar we nog 2 uur samen hebben doorgebracht. Echt heel raar als je dan 3 weken praktisch 24 uur (op af en toe een half uurtje na) met elkaar hebt doorgebracht, elkaar ineens 2,5 maand weer niet gaat zien. Het afscheid was emotioneel.
Toen begon voor mij het normale leventje weer. Vandaag een smsje van Shanna dat ze weer gewoon in Nederland is. Dan lijkt Nederland toch wel weer dichtbij, maar 11 uurtjes, maar ergens ook weer ontzettend ver. Ik ga er een eind aan maken. Ik zit nog steeds op mn werk en het is al kwart voor 7. Tijd om naar huis te gaan.
Groeten Hans