Ghanees ziekenhuis

Met een levensmotto dat je bijna alles moet ervaren om te leren, behoort een opname in een Afrikaans ziekenhuis ook tot mijn lijstje. De hardheid van het leven evaren maakt ons namelijk sterk, zo was en ben ik nog steeds van mening.

Op zaterdag ochtend wordt ik redelijk ziek wakker met koorts en diarree die gedurende de nacht begonnen was. Na mijn Ghanese collega telefonisch geconsulteerd te hebben dronk ik een oplossing van zouten en water om uitdroging te voorkomen en nam een taxi
naar het dichtbijzijnde “Trust hospital”. De naam gaf me in ieder geval al veel vertrouwen.
In Ghana ligt malaria altijd op de loer en bij de minste geringste temperatuursverhoging
is een bezoekje aan het ziekenhuis aan te raden. Direct bij binnenkomst in de hal van het ziekenhuis aanschouwde ik Afrikaanse toestanden. Massa’s mensen wachtend en wachtend in een benauwde en armoedige wachtruimte. Na inschrijving en betaling van zo’n 7 euro werd mij verzocht weer plaats te nemen in de wachtruimte en op mijn beurt te wachten. Ondertussen werd ik steeds misselijker tot ik het niet meer hield en naar buiten liep en de eerder ingenomen zoutoplossing over de plantjes buiten heen liet stromen. In de tussentijd stond er een security man boos te gebaren dat dat binnen in het toilet moest gebeuren, maar ik probeerde uit te leggen dat ik dat niet zou halen. Uiteindelijk nam ik wederom plaats in de wachtruimte waar na verloop van tijd mijn gehoor wegviel en mijn zicht weg begon te trekken. Snel waarschuwde ik de man naast mij dat ik binnen enkele seconden “knock-out” zou gaan die direct medisch personeel inriep die mij in rolstoel afvoerden richting dokter. De dokter maakte snel een eerste diagnose op: een agressieve darminfectie en malaria. Ook meldde hij dat hij zich genoodzaakt zag mij op te laten nemen in het ziekenhuis.
Per rolstoel wederom door het ziekenhuisje door armoedige betonnen gangen, die
totaal ongeschikt bleken voor rolstoelgebruik waardoor ik continu langs muren en andere objecten schuurde. Het volgende moment lag ik op een bed aan een infuus met koude rillingen over m’n hele lichaam, maar tegelijkertijd lachend over de situatie. Dit ging vervolgens 3 dagen lang zo door (behalve het lachen dan). Continu nieuwe infuusvloeistoffen tegen uitdroging, pijn, misselijkheid, malaria en antibiotica.
Ik kan me zo voorstellen dat mijn grootouders voor of in de oorlog in een soortgelijk ziekenhuis zouden hebben kunnen liggen. Muren met afgebladderde verf en gedumpte bedden uit Europa met doorgezakte schuimrubberen matrasjes.
Wat echter veel belangrijker is zijn de sanitaire omstandigheden en of er steriel gewerkt wordt. Dit bleek gelukkig wel het geval. Wel bleek er vaak geen water te zijn wat niet altijd zo fijn is om achter te komen na een toiletbezoek. De zusters verzorgden mij goed hoewel een goed gesprek, vanwege cultuurverschil, niet echt mogelijk bleek.
In deze 3 dagen heb ik gelukkig veel bezoek mogen ontvangen van vrienden en collega.
Ook heb ik veel kunnen nadenken over vooral het laatste jaar en de toekomst en heb ik gek genoeg rust kunnen vinden in het ziekenhuisbed, iets waar ik de laatste weken weinig tot niet aan toe was gekomen.
Op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis had ik telefonisch contact met mijn reisverzekering in Nederland en vroeg hen of betaling tussen ziekenhuis en verzekering zonder mijn tussenkomst kon worden afgehandeld. Dit leek mij wel handig aangezien een ziekenhuisrekening toch aardig kan oplopen na 3 dagen complete opname plus alle medische middelen en medicijnen die hierbij worden ingezet.
De hoofdzuster gaf echter aan dat dit niet mogelijk bleek te zijn en presenteerde mij de
rekening van het ziekenhuisbezoekje. Toen ik het totale bedrag van omgerekend zo’n 120 euro zag moest ik toch erg hard lachen, helemaal omdat er slechts 40 euro was gerekend voor ziekenhuis opname, dokter, verzorging en de rest van het bedrag bestond uit medicijnen / infuus vloeistoffen.
Ondanks dat het ging om een verrassend laag bedrag, had ik dit niet cash bij mij en haalde mijn credit card en 2 pinpassen te voorschijn. Er werd echter aangegeven dat deze niet als betaalmiddelen werden geaccepteerd en dus uitsluitend cash (zoals bijna overal in Ghana). Ik beloofde later in de week langs te willen komen om het openstaande bedrag te komen betalen, maar ik bleek pas te mogen vertrekken nadat het volledige bedrag betaald zou zijn. Ik moest maar een vriend of collega bellen om het bedrag te komen betalen.
Om daar op te gaan wachten, rond het middaguur op een doordeweekse dag leek mij geen goed vooruitzicht waardoor ik maar besloot te gaan pinnen bij de dichtbijzijnde bank.
Ik werd vergezeld door een zustertje die er op moest toezien dat ik niet weg zou rennen (alsof ik daartoe in staat zou zijn) en met ziekenhuis pakje nog aan en infuus aansluiting nog in m’n arm liepen we samen naar de bank. Helaas accepteren Ghanese banken uitsluitend visa kaarten en zijn Nederlandse pinkaarten uitsluitend maestro of mastercard maar gelukkig bleek ik nog een Zuid Afrikaanse visa pinpas te hebben die wel bleek te werken. Onderweg vroeg de zuster mij nog ten huwelijk, want een blanke jongen laat je niet zomaar weg lopen (letterlijk) en ik gaf aan dat ik er over na zou denken.
Bij terugkomst in het ziekenhuis bleek dit wandelingetje mij toch verschrikkelijk uitgeput te hebben waardoor ik uren nodig had om weer enigzins op krachten te komen. Ik was nu niet meer aan een infuus vastgekoppeld dat continu zouten en krachtgevende stoffen toedient aan mijn lichaam. Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis met een zak vol met pillen voor thuis, maar moest alsnog in rolstoel afgevoerd worden naar een taxi langs de weg, die mij weer naar huis zou brengen. In Nederland hebben mensen medelijden voor mensen in rolstoel, in Ghana vermenigvuldigen taxi chauffeurs hun prijs met 3, alleen maar omdat ze weten dat ik niet weg loop om een volgende taxi aan te houden.

Toen vriend Arno hoorde over mijn toestand bood hij mij bijna direct aan om bij hem thuis te komen uitzieken. Arno is een Nederlander van 60, getrouwd met een Ghanese en woont een stukje buiten Accra. Zodoende nam ik de volgende dag een taxi naar Arno en kwam daar afgepeigerd aan na een vermoeiende taxi rit. Er wordt hier uitstekend voor mij gezorgd, precies wat ik op dit moment nodig heb. Ik ben behoorlijk verzwakt en dat merk ik vooral wanneer ik even niet genoeg eet. Dan stort ik letterlijk in elkaar, wat gisteren gebeurde. Op dit moment breng ik nog zo’n 21 uur van m’n dag liggend door.
Het heeft even z’n tijd nodig en dat is iets dat ik moet accepteren.

Toch zie ik deze ervaring absoluut niet als negatief. Ik ben er absoluut van overtuigd dat deze ervaring past in mijn groeiproces. Juist dit soort momenten doen me beseffen hoe bevoorrecht ik ben om als gezond mens te zijn geboren en tegelijkertijd ben ik genoodzaakt even goed na te denken over verleden, heden en toekomst. Iets waarvoor ik mezelf helemaal geen tijd heb gegeven de afgelopen maanden.

Ik ga weer even plat ;-)

Hans