Rest in peace Linda

Een Afrikaanse savanne bij een ondergaande zonsondergang. In de verte een bergrug.
Het is een zwoele avond en ik aanschouw deze schoonheid op een stoel vanaf een veranda.
Een ultiem gevoel van blijdschap komt over me.
Snel heb ik mijn laptop erbij gehaald om mijn inspiraties van dit zeldzame moment vast te leggen. Mijn vorige verhaal schreef ik vanuit de beschouwende hoek. Dit keer een meer persoonlijk verhaal.

Het is nogal een bizarre tijd geweest. Ik ga al enige tijd om met 2 meisjes Lerato en Linda.
Ik heb ze al eens eerder genoemd 2 updates terug.
2 weken geleden krijg ik een smsje van Lerato waarin even wordt medegedeeld dat Linda is overleden. Ondanks het feit dat hier ontzettend veel jonge mensen doodgaan (aan aids) komt het toch wel even hard aan. Later blijkt ze vermoord te zijn. Haar vriend, waar ze al 7 jaar mee samen was, blijkt haar gewurgd te hebben. De begrafenis die de week erop volgt is erg emotioneel. Anders dan bij onze begrafenissen wordt de persoon volledig begraven (d.w.z. dat 10 jonge mannen een half uur lang bezig zijn om het gat dicht te gooien) voordat de mensen weggaan. In de tussentijd wordt er Afrikaanse muziek gezongen die me tot diep van binnen raakt. Een sterfgeval van je eigen leeftijd is iets wat je al raakt, maar moord is iets dat altijd zo ver van m´n bed heeft gestaan. Deze gebeurtenis bewijst maar weer de rauwheid van het leven hier. Mensen zijn zo gewend aan de dood dat de gebeurtenis weer snel vergeten is.
Lerato heb ik geprobeerd te steunen, erg moeilijk en gecompliceerd.

Maar goed om alle gebeurtenissen van de laatste tijd even goed te ordenen en weer een gezonde blik op het leven te krijgen heb ik donderdag besloten een weekendje weg te gaan helemaal alleen.
Vrijdagmiddag zit ik in de auto op weg naar de Magaliesberg, zo`n anderhalf uur rijden van Jo`burg. De hitte is bijna niet meer te verdragen en als ik de North West Province inrijd staat de thermometer op 37 graden. De camping waar ik verblijf blijkt midden in een wildpark te liggen en na een lange zandweg bereik ik het restcamp midden in het park. Al snel is het tentje opgezet en verken ik de prachtige natuur.

Zaterdag, de eerste dag is de dag dat ik mijn demonen mag ontmoeten, zoals eigenlijk telkens op de eerste dag als ik alleen wegga. Ik irriteer me aan alles en iedereen om me heen op de camping en ben boos op de wereld. Ik besluit een lange hike-tocht te maken door de natuur maar kan in eerste instantie er nog niet erg van genieten. Uiteindelijk ver weg van het kamp besluit ik op een grote platte steen te gaan zitten. Hier slijt ik het grootste deel van mijn middag. ´s Avonds ontdek ik de prachtige tuin en zwembad hoek met ook de veranda met het uitzicht dat ik in het begin omschreef. Ik haal snel een paar biertjes en zit op een stretcher met een goed muziekje.
Ja en vandaag begint het alleen zijn een goede uitwerking op me te krijgen. Ik voel me gelukkig en vredig. Ik besef maar weer eens dat ik de juiste beslissing heb genomen om naar dit continent te komen. Ook besef ik dat er nog een lange weg voor me te gaan is. Ik voel een sterke drang om meer te zien en te ervaren. Mijn volgende doel is een rondreis door Kenia en Uganda.

Afrika, de oerkracht, vibratie en energie die er vanaf straalt. Eenmaal eens hier geweest heeft het virus zich meester van mij gemaakt en het blijkt ongeneeslijk.
Ik heb ondertussen een haat-liefde verhouding opgebouwd met dit continent. Soms haat ik het intens om hier te zijn, andere momenten voel ik de kracht en verbondenheid met dit oercontinent, de plaats waar de mensheid begon. Het leven is zo hard en rauw hier, maar tegelijkertijd ook zo intens en echt. In Nederland lijkt alles zo onecht, zo gemaakt. Nooit eerder heb ik een intense liefde en verbondenheid gevoeld voor een land.

De laatste tijd ben ik nog regelmatig actief geweest in Soweto. Hoewel uitputtend, is een dagje Soweto altijd erg voldoenend. Na de begrafenis van Linda, die ook in Soweto plaatsvond, heb ik een vracht van 60 tandenborstels, 60 tubes tandpasta en 60 stukken zeep afgeleverd in het weeshuis. De mensen in Nederland die hiervoor gesponsord hebben wil ik hartelijk bedanken voor hun bijdrage. De kindjes kwamen direct aansnellen en 1 voor 1 moest ik hen een tandenborstel geven die ze ook direct gingen uitproberen. Dit zijn de dingen die daar nodig zijn.

Op werkgebied gaat alles eigenlijk ook erg goed. Ik ben ondertussen alweer ruim 3 maanden werkzaam op de tweede lijn. Ik werk in een geweldig leuk team mensen en de uitdaging in het werk is gigantisch gestegen. Ook ben ik redelijk fanatiek bezig met het doen van cursussen en examens op IT gebied.

Ik hoop weer snel van jullie te horen. Regelmatig ontvang ik reacties op mijn blog van mensen die ik al lange tijd niet meer gesproken heb maar geen emailadres van heb. Van daar dat ik dan niet kan reageren. Misschien kunnen jullie dan een emailadres achterlaten.

Hans