Kaapstad, tafelberg, walvisse 46664 Nelson Mandela

Lieve mensen,

Weer een update van mij omdat het weer de hoogste tijd is.
Er is weer een hoop gebeurd in de afgelopen weken, de klok tikt rustig verder
en Zuid Afrika voelt steeds meer als thuis. Ik heb alweer bijna anderhalf jaar van mijn leven
in dit land gewoond (nu een jaar en in 2005 een half jaar), een aanzienlijke tijd.
Het is en blijft een ontzettend bijzonder land, bijzondere mensen. Een land met ontzettend veel tegenstellingen.

Onlangs een weekje Kaapstad gedaan. Heerlijk! Kaapstad en omgeving is overweldigend mooi. De kusten met hoge kliffen en een punt waar je 2 oceanen kunt zien samenkomen. Ik heb echt genoten. Ik was met een zwarte vriendin. Is en blijft altijd het leukste zoiets met een local te doen. 2 uurtjes vliegen en dan sta je daar in het verre Kaapstad 10.000 km van Nederland op het zuidelijkste puntje van dit continent. Zo’n beetje overal in de stad zie je die machtige tafelberg uitsteken. Op dag 2 besloten we die berg maar eens even te beklimmen. Er gaat ook een kabelbaan maar dat vond ik geen uitdaging dus wij beginnen vol goede moed te klimmen, klimmen, klimmen via rotsige paadjes naar boven en telkens aan tegenliggers vragen of het nog ver is en dat was telkens het geval. Het laatste stukje begon het erg te betrekken en uiteindelijk te druppen. Na een zeer zware klim van 2,5 uur eindelijk boven aangekomen waar het weer ineens volledig was omgeslagen en we ons in een zeer dichte mist bevonden en een ijzige wind. Uiteindelijk over de platte bovenkant van deze berg naar het kabelbaanstation gelopen waar alles en iedereen vertrokken bleek te zijn en er niets opzat dan ons heel snel weer naar beneden te begeven. Dit was even wat anders dan de warme kop welverdiende chocolademelk waar we zo naar hadden uitgekeken. Bovendien was er haast geboden want deze machtige berg is zeer onvoorspelbaar en er hebben al nodigen het loodje gelegd in dergelijke situaties. Als bergbokjes weer naar beneden achter Afrikaners aan.
Dodelijk vermoeid beneden aangekomen waar de mist/regen volledig verdwenen bleken te zijn. Op het scootertje dat we gehuurd hadden weer via de bochtige weggetjes naar de stad diep beneden, naar onze backpackers voor een warme douche.

Het gevoel met een scootertje rond te rijden is heerlijk. Langs de kust rijden en parelwitte stranden die alleen in je dromen voorkomen, Kaapstad heeft het allemaal. Aan de andere kant een bergrug die 20 km doorloopt.
De locals gaan het liefst naar de Indische Oceaan aangezien die bijna 10 graden warmer is dan de dichterbij gelegen Atlantische Oceaan. Die laatst genoemde oceaan heb ik mogen ervaren, water van 10 graden is best koud zelfs als het bloedheet is. Dit is een koude golfstroom die rechtstreeks vanaf Antartica, 6000 km zuidelijker.

Ook heb ik mijn lieve oud collega Ans bezocht in Hermanus. Ans woont en werkt momenteel in Nederland maar heeft samen met haar man een prachtig huis in Hermanus vlak aan de kust.
Ze probeert zo’n 2 keer paar jaar hier een aantal weken te vertoeven. Hermanus staat bekend om de vele walvissen en we kwamen precies in het goede seizoen. De hele baai zat vol met walvissen die water opspoten en zelf opsprongen om vervolgens spetterend weer in het water terecht te komen, een prachtig gezicht. Het was erg gezellig bij Ans en haar zwager en zijn vrouw. Haar man was helaas vanwege werk een week eerder vertrokken naar Nederland.
De eerste avond werden we onthaald met zelfgemaakte kroketten en mosterd, iets dat ik toch alweer bijna een jaar niet gegeten had. En deze waren echt goed!

We hebben een aantal dagen in Hermanus doorgebracht en zijn vervolgens weer terug naar Kaapstad gegaan. Hier hebben we ons weer in het backpackers wereldje gestort.
Veel leuke mensen ontmoet en me erg vermaakt. Ook nog oud-collega Didi gezien.
Zij is een coloured meisje (halfbloed, maar dat mag ik niet zeggen van de coloured mensen)
Zij heeft me meegenomen naar haar woonplaats 60 km buiten Kaapstad. We gingen er met de bus heen, vol met Coloured jeugd. Net iets anders in de bus daar dan in NL. Iedereen met literflessen bier, rokend, hamburges etend, schreeuwend.
Een nachtje bij haar ouders geslapen en haar woonplaats gezien. Redelijk troosteloos daar,
80 % is werkloos en er zijn erg veel gangsters. Ook nog naar een fundraising dag geweest van de plaatselijke motorclub waar we nog gespeeld hebben met weeskindjes (mishandelde en achtergelaten kindjes) en toen weer terug naar Jo’burg 1400 km verderop met mango air.

Liesbeth is 2,5 week naar Indonesie geweest en vol met verhalen weer terug gekomen.
Ze is ondertussen alweer ruim een week terug. Over 2,5 week komt ze voor 10 daagjes naar Nederland.

Gisteren naar een heel bijzonder concert geweest georganiseerd door Nelson Mandela, de Madiba, betekent hier iets als meester of grootste. Het concert, (46664 het gevangenisnummer van Mandela tijdens zijn gevangenschap op Robbeneiland) op 1 dec, wereld aidsdag had als doel bewustzijn te creëren voor HIV/aids. Ik was daar met Liesbeth en collega Koen van Noorden. Het was in een groot rugby/voetbal stadion en er waren verschillende grote bands als Live, Goo goo dolls, Coerien enz, maar het hoogtepunt was toch echt dat de stokoude Mandela himself een toespraak gaf. We stonden allemaal met tranen in onze ogen te luisteren naar de woorden van een der grootste leiders ooit.
Voordat deze man zijn verhaal kon beginnen waren er zeker 10 min verstreken. Prachtig om de gigantische glimlach van deze man te zien en te zien hoe hij zichtbaar genoot.
Het sho se loza werd luidkeels gezongen als eerbetoon, een soort van heel diep volkslied in het Sotho/zulu en altijd erg veel indruk maakt. Ik voel me zeer vereerd dat ik dit heb mogen aanschouwen.

Vandaag heerlijk gehiked in de botanische tuin in Roodepoort, 20 min. rijden.
Erg mooi en net alsof je in een landelijk gebied in Swaziland terecht bent gekomen met gigantische rotsformaties en watervallen.

Ondanks alle ellende en slechte berichtgeving over Johannesburg blijft het een heel bijzondere stad. Wisten jullie trouwens dat Johannesburg de groenste stad ter wereld is?
Dat is trouwens wel te zien ook, als je vanaf een berg over de stad uitkijkt is het amper als stad aan te zien, zeker de noordelijke buitenwijken.

Het is alweer bijna kerst en sinterklaasavond. Ik moet zeggen dat het totaal belachelijk aandoet om in de bloedhitte een kerstboom te zien staan. De behoefte bestaat ook helemaal niet om kerstspullen in te gaan slaan.

Hoe gaat het verder met mij? Ja wel goed eigenlijk. Het single leven bevalt me wel en ik probeer verder te gaan met mijn leven na de break up met Jeanette. Soms is dit echter nog steeds erg moeilijk, maar dat zijn slechts momenten. Ik heb mijn haar gemillimeterd en laat een baardje staan zoals jullie op een van de de foto’s kunnen zijn die vandaag genomen is.

Dat is in het kort mijn ervaring van de laatste weken.
Hoop wat van jullie te horen.

Groeten Hans