Heftig auto ongeluk en nog veel meer in Namibië

Vorig jaar ben ik reeds in Namibië geweest en heb daar onder andere een familie van de zogenaamde “bushmen” of ook wel San-stam bezocht. Uit verschillende onderzoeken is reeds gebleken dat de complete mensheid voort zou komen uit deze stam. Helaas worden de San met uitsterven bedreigt en komen zij zodoende slechts alleen nog maar voor in de kurkdroge Kalahari woestijn, een gebied dat voor andere dominante stammen relatief oninteresssant is.

De familie woont in een zeer afgelegen deel van oost Namibië. In eerste instantie ben ik met hen in contact geraakt via Zuid Afrikaanse vrienden.
Afgelopen week heb ik, samen met deze vrienden, deze familie bezocht voor een periode van bezinning maar ook om in spirituele zin te leren van deze oude cultuur en haar wijsheden.
De stamoudste, !Gubi, is shaman en staat bekend om zijn spirituele begaafdheid.

Ik begin even aan het eind van deze week op een moment dat ik samen met 5 leden van deze familie en 1 van mijn Zuid Afrikaanse vrienden richting Windhoek, de hoofdstad van Namibië, rijd, een tocht van zo’n 5-6 uur.
De eerste helft van de tocht gaat uitsluitend over ongeasfalteerde wegen. Ik was gevraagd te rijden.
De staat van de meeste ongeasfalteerde wegen in Namibië is verrassend goed.
Een harde onderlaag van steen en zandsteen zorgt voor relatief goed grip en zodoende kan er op sommige stukken flink worden doorgereden.
Na een kleine 2 uur rijden, komen we op een stuk weg dat in mindere staat verkeerd. Zodoende minder ik al wat vaart naar zo’n 90 km/ u. Voordat ik het weet begint de auto heftig te zwaaien over het gehele wegdek en raak ik de controle over het stuur volledig kwijt. Enkele seconden later rijdt de auto de weg af en slaat enkele keren over de kop. De auto landt op z’n kant aan de andere van een 1,5 meter hoog hek. In de paar seconden sinds ik de macht over het stuur verloor en het moment dat we tot stilstand kwamen, gaat er onvoorstelbaar veel door je hoofd.
Al snel blijkt dat iedereen, god zij dank, nog bij kennis is en proberen we allen uit het voertuig te klimmen. De auto blijkt enorm toegetakeld en ik vind het nog steeds een wonder dat we dit allemaal oveleeft hebben. De anderen klagen over nekpijn, rugpijn, hoofd etc. Ikzelf heb voornamelijk last van een zware pijn op de borst en rug.
Al snel kan ik een passerende auto stoppen die alarmdiensten als politie en ambulance inschakelt.
De politie is redelijk snel ter plaatse en maakt een inventarisatie van de toedracht van het ongeluk en stelt mij enkele vragen. De belangrijkste spullen worden uit het voertuig gehaald en we worden al snel afgevoerd per ambulance naar het dichtbijzijnde ziekenhuis te Gobabis, een provinciaal stadje.
Het blijkt een staatsziekenhuis te zijn waardoor de faciliteiten en hygiëne te wensen overlieten.
Er worden bij mij zo’n 10 röntgenfoto’s gemaakt van nek, ruggengraat, schouders en mijn rechterhand om botbreuken te kunnen uitsluiten. De andere inzittenden worden eveneens grondig onderzocht. Ik blijk geen botbreuken te hebben opgelopen en uitsluitend spieren in de rug, borst en buik te hebben gekneusd. Daarnaast heb ik wonder boven wonder ook geen hoofdletsel opgelopen.
Een van de inzittenden, een oudere dame van de San familie blijkt haar hoofd ernstig te hebben gestoten en een zogenaamde hematoom, een bloeduitstorting waarbij het bloed zich in een bult op het voorhoofd heeft verzameld in vloeibare vorm. Er wordt besloten om oma op te nemen voor een paar dagen observatie. Om een idee te geven, oma heeft haar hele leven buiten geslapen, geleefd van de jacht (nog met speer) en voelt zich zeer ongemakkelijk in deze, voor haar zo ongewone wereld.
Ze wordt op een bed gelegd en begrijpt niet dat ze haar schoenen uit moet doen waarop vervolgens de verpleegster begint te schreeuwen. Het vrouwtje blijkt uitsluitend haar stamtaal te spreken waardoor communicatie volledig onmogelijk blijkt. Oma weigert opgenomen te worden en wordt op eigen risico toegestaan te vertrekken met een tas vol medicijnen. Ikzelf vertrek dezelfde avond nog naar Windhoek per openbaar vervoer om mijn vlucht van de volgende dag te kunnen halen.

De week op zichzelf is zeer bijzonder geweest. Met een interessante groep Zuid Afrikanen (blanken) heb ik een oeroude cultuur van dichtbij mogen aanschouwen. Zo zijn we meegenomen de bush in met de medicijnvrouw om planten te verzamelen en heeft er een trance dans ritueel plaatsgevonden waarbij de shaman mensen in hogere sferen bracht. De San stam staat bekend om haar trance / helende rituelen.

Ook was de ervaring van het zo dicht bij de natuur staan erg bijzonder. Er was geen enkele vorm van luxe aanwezig (geen stromend water, geen electriciteit). Zodoende werd er dagelijks hout gesprokkeld om een vuurtje brandend te houden waarop gekookt kon worden en dat ons tijdens de zeer koude avonden warm kon houden.
Water werd opgepompt met een dieselpomp, echter moest er regelmatig diesel worden gehaald, 35 km verderop. De Zuid Afrikanen hadden zich uitermate goed voorbereid en voedsel in bulk ingeslagen bij de Makro in Johannesburg en per aanhanger meegebracht. Zodoende waren we elke avond toch weer in staat een heerlijke maaltijd te bereiden op het houtvuur.
Om jezelf te kunnen wassen moest een aardig proces worden doorlopen. Allereest moest hout worden gesprokkeld om het vuur aan te houden, vervolgens moest water worden opgepompt en met een ketel worden gekookt op het vuur en vervolgens kon dit warme water worden gemengd met koud water in een teiltje en kon je jezelf (je liep gewoon de bush in buiten het kampje) wassen door dit water met een beker over jezelf uit te gieten. Wanneer je tijd in overvloed hebt is deze manier van leven prima vol te houden.

Tijdens mijn week op deze plek werd ik me zeer bewust van de natuur om me heen. Ik gebruikte de stand van de maan en zon als referentie en navigatie en wist exact hoe laat de maan opkwam, aan welke kant van de horizon en wanneer deze weer onderging. Al het leven vond uitsluitend buiten plaats en dit bracht me dicht bij de natuur. Elke dag maakte ik lange wandelingen door de eindeloze, ongecultiveerde bush om ons kamp heen. Paden waren er amper op wat uitgesleten sporen van het grazend vee na. Zodoende navigeerde ik op de zon overdag en maan ‘s nachts.

Een week, weg van de Westerse manier van leven doet je beseffen dat wij alle vormen van connectie met de natuur en de aarde hebben verloren en alle kennis die daarmee samengaat.
We zien onszelf als hoogontwikkeld (en natuurlijk zijn we dat ook best), echter zelfvoorzienend leven en alle kennis die daarvoor nodig is, kunnen we niet meer. We leven in een maatschappij waarbij eenieder zich heeft toegelegd op zijn eigen specialiteit, een klein schakeltje in een keten in onze zo enorm geëvalueerde maatschappij. We zijn in de overtuiging dat we allerlei dingen nodig hebben om gelukkig te zijn niet beseffend hoe enorm we hiermee onze planeet belasten.
Gisteravond, liggend in mijn bad besefte ik dat ik met mijn bad 100 liter water verbruik terwijl ik gedurende mijn week bij de San aan 5 liter voldoende had. Gebruikt water mocht niet zomaar worden weggegooid maar moest in de moestuin worden hergebruikt.
Onze welvaartsstandaard wordt maar hoger en hoger afgesteld terwijl onze levenswijze enorm belastend is voor onze aarde en slechts een klein gedeelte van onze planeet zich dit kan veroorloven en bovendien de aarde dit ook uitsluitend voor een klein gedeelte kan verwerken.

We denken steeds kleiner en kleiner en zien weinig van het grote geheel. Waar komt ons voedsel vandaan? En waarom stellen we geen vragen meer?
We accepteren fastfood ketens als Mc Donalds en KFC in onze maatschappij terwijl daar alle vormen van respect voor het leven worden geschonden en plofkippen (kippen die letterlijk uit elkaar ploffen na 9 maanden) de standaard zijn geworden. We kijken uitsluitend naar ons eigen kleine leventje en het gemak van ketens als Mc Donalds waar onze verwende kinderen zo lekker kunnen spelen.

Ik denk dat het goed zou zijn voor elke Westering ten minste één keer in het leven een week bij de San te verblijven in Namibië en een schaap zou moeten slachten en bereiden en daarnaast te leren beseffen hoe wij onze connectie met de natuur en respect voor de natuur hebben verloren.
Ook beseffend hoe individualistisch wij leven en hoe in een gemeenschap alles gedeeld wordt.
Dat schept afhankelijkheden, echter zijn deze afhankelijjkheden gestoeld op persoonlijke relaties, op liefde en warmte terwijl onze afhankelijkheden vergaan zijn tot afstandelijke, zakelijke services (gebaseerd op geld).

Al met al kan ik zeggen dat ik een zeer inspirerende week achter de rug heb.
Zelfs het auto ongeluk zie ik als een positieve, levensveranderende ervaring. Ik besef hoe kostbaar maar ook kwetsbaar het leven is en hoe belangrijk het is in het hier en nu te leven. Daarbij wil ik niet alleen bestaan maar ook ervaren, ruiken, proeven, voelen (de hevige spierpijnen momenteel in mijn rug en borst liever niet), horen en vooral ook deel uitmaken van een groter geheel.